Τέλειωσε άλλη μια εξεταστική περίοδος. Παρόλα αυτά βλέπουμε τα μαθήματα που χρωστάμε να αυξάνονται με αριθμητική πρόοδο. Άραγε φταίει το ότι δεν είχαμε προετοιμαστεί τόσο καλά? Το ότι δεν καταφέραμε να ξυπνήσουμε στις 7 το πρωί για να προλάβουμε 2-3 μαθήματα που δίναμε στις 8? Σίγουρα υπάρχουν και αυτές οι περιπτώσεις, όμως υπάρχουν αρκετά παραδείγματα που ακόμα και η καθημερινή παρακολούθηση (κάτι που υποτίθεται πως δεν είναι υποχρεωτικό για μας) δεν αρκεί για να περάσεις ένα μάθημα.
Πέρα από τους σταθερούς ξυλοκόπους της σχολής μας, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται, σαν μυρμήγκια σε παρατημένο κουτί μαρμελάδας, διάφοροι άλλοι επίδοξοι καθηγητές, που πιστεύουν πως αν κόψουν στο μάθημά τους όλους τους φοιτητές θα αποκτήσει κύρος το μάθημά τους, ή ότι θα καταφέρουν να μας αναγκάσουν να παρακολουθούμε το μάθημά τους ανελλιπώς.
Ε λοιπόν κάνανε λάθος. Όσο κι αν πιστεύει ο Παντελάκης ότι θα πρέπει να παρακολουθούμε ένα μάθημα επιλογής όλη τη χρονιά για να μπορούμε να το περάσουμε (σύμφωνα με δικές του δημόσιες δηλώσεις μέσα στην εξέταση του μαθήματος το Φεβρουάριο και το Σεπτέμβριο του 2010), τη στιγμή μάλιστα που αποτελεί επανάληψη μαθημάτων του πρώτου έτους (Επιστήμη Ι, ΙΙ), εμείς δεν θα του κάνουμε το χατίρι. Όσο κι αν πιστεύει ο Γεωργίου ότι θα λύσει το πρόβλημα της μοναξιάς του με το να περνούν σωρηδόν απ’ το γραφείο του οι εκατοντάδες που έχει κόψει τα τελευταία δυο χρόνια, ενώ ταυτόχρονα βάζει τα ίδια πανομοιότυπα θέματα κάθε φορά και ενώ υπάρχουν ανοιχτές σημειώσεις στην εξέταση, εμείς δεν μπορούμε απλά να υποκύψουμε στην τρέλα αυτή.
Θεωρούμε πως όλη αυτή η κατάσταση δεν είναι γενικά τυχαία, ούτε οφείλεται αρχικά στα ιδιαίτερα προσωπικά χαρακτηριστικά κάποιου καθηγητή. Μπορούμε να δούμε μια ολόκληρη προσπάθεια τα τελευταία τρία χρόνια, μετά δηλαδή τη λήξη των καταλήψεων διαρκείας μέσα στις σχολές το 2007, για εκ νέου πειθάρχηση και εντατικοποίηση των φοιτητών. Οι εξετάσεις γίνονται πιο σκληρές και απαιτούν περισσότερο διάβασμα, οι προϋποθέσεις για να δώσεις ένα μάθημα όλο και πληθαίνουν, ο αριθμός των εργαστηρίων μεγαλώνει, οι πρόοδοι δίνουν και παίρνουν, δήθεν για να βοηθήσουν τον φοιτητή αλλά τελικά αποτελούν ένα άλλοθι για το δυσκόλεμα της τελικής εξέτασης.
Οι καθηγητές λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο ορμώμενοι από διάφορα κίνητρα. Άλλος γιατί πιστεύει ότι το να ξεσκιστεί κάποιος για να μάθει απέξω κι ανακατωτά το μάθημά του θα του δώσει σημαντικά εφόδια για την επαγγελματική του προοπτική, αδιαφορώντας για το ότι τη συντριπτική πλειοψηφία των πληροφοριών απλά ξεχνιέται μετά από μια εξέταση (για σκεφτείτε πόσα θυμάστε από τα μαθήματα των πανελληνίων αν είστε 3ο ή 4ο έτος). Άλλος επειδή θεωρεί δεδομένο πως αν σε κάποιο μάθημα κόβεται πολύς κόσμος τότε διδάσκει και μαθηματάρα (όπως ας πούμε το μάθημα εισαγωγή στους υπολογιστές, που απ όταν έφυγε ο Ζώης έχασε το κύρος του!!!). Άλλος έχοντας μια ακόμα πιο περίπλοκη σκέψη που αντιλαμβανόμενος αυτές τις φυσικές τάσεις των καθηγητών, τις καθοδηγεί εντέχνως προς ένα και μόνο στόχο. Τη δημιουργία πειθαρχημένων φοιτητών οι οποίοι δεν θα έχουν χρόνο για τίποτα άλλο πέρα από την ενασχόληση με την «επιστήμη» τους, οι οποίοι θα αποδέχονται και θα υλοποιούν το καπρίτσιο του κάθε καθηγητή που την είδε ντίβα, που θεώρησε ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει αυτός στο μάθημά του μόνο και μόνο επειδή μπορεί να κόψει όποιον θέλει αν αυτός διαφωνήσει με τις επιλογές του. Τη δημιουργία ανθρώπων μηχανών που όταν βγουν να δουλέψουν θα έχουν απολέσει κάθε έννοια της συλλογικότητας και η μόνη τους ένια θα είναι το πώς θα μπορέσουν ατομικά, ακόμα και εις βάρος των συναδέλφων τους, να εκπληρώσουν (άκριτα) τους στόχους και τα πρότζεκτς που θα τους βάζει ο εργοδότης τους. Τώρα μπορεί να είναι ο φόβος του να κοπούν στο μάθημα, αύριο θα είναι ο φόβος της απόλυσης που θα τους αναγκάζει να υιοθετούν αυτήν την ατομική πρακτική.
Ε λοιπόν, στο σύλλογό μας, ποτέ δεν ανεχτήκαμε τέτοιες συμπεριφορές. Μπορεί ο κάθε μεγαλοκαθηγητής να θεωρεί ότι το γραφείο του, η θέση ισχύος του μέσα στην «ακαδημαϊκή κοινότητα» του δίνουν άσυλο στις επιλογές του, και πως δεν κινδυνεύει από κανέναν. Εμείς όμως ξέρουμε ότι δεν μας φοβίζει ούτε η δερμάτινη τσάντα που κρατάει, ούτε η γραβάτα και το κουστούμι του, ούτε το ότι έχει την εξουσία να μας κόβει.
Φέτος τελειώνουν τα αστεία. Έχουμε αρκετά προβλήματα στις ζωές μας για να στεκόμαστε υπάκουοι στις αυθαιρεσίες κάθε καθηγητή. Μπορεί κάποιοι απ’ αυτούς να αναθάρρησαν τον τελευταίο χρόνο με την απραξία από μεριάς φοιτητών, κάτι για το οποίο μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς. Δεν θα τους περάσει όμως. Με τις μαζικές μας παραστάσεις, με τις συνελεύσεις μας και την αποφασιστικότητά μας, θα τους κόψουμε τον αέρα. Καλούμε όλο τον κόσμο της σχολής και ταυτόχρονα τον ενημερώνουμε πως σκοπεύουμε να υλοποιήσουμε μια σειρά από καταλήψεις γραφείων καθηγητών με αιτήματα κυρίως τον ορισμό επανεξέτασης. ή την αναβαθμολόγηση. Αυτοί θεωρούν ότι μπορούν να μας κόβουν όποτε τους καπνίσει. Εμείς όμως είμαστε πολλοί και εξοργισμένοι. Ας πρόσεχαν με ποιους τα έβαζαν.
