Πράγματι έρχονται Χριστούγεννα, και είναι μια καλή ευκαιρία να δούμε τι έκαναν στο σύλλογό μας αλλά και πανελλαδικά οι φοιτητές το τελευταίο διάστημα του αναβρασμού του φοιτητικού κινήματος στο ελληνικό πανεπιστήμιο.
Δύο εν πολλοίς ήταν οι αντιλήψεις που κυριάρχησαν στην αντιπαράθεση για το τι κάνουμε ως φοιτητές απέναντι στο νόμο-έκτρωμα της Διαμαντοπούλου και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, αλλά και στη γενικότερη κατάσταση επίθεσης της Κυβέρνησης απέναντι στα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία.
Η μία, ένα συμπαγές μπλοκ που δημιουργήθηκε σε πανελλαδικό επίπεδο, από τις καθεστωτικές παρατάξεις ΔΑΠ και ΠΑΣΠ, από «ανεξάρτητα» πλαίσια αντικατάληψης ή ακόμα χειρότερα όπως στο σύλλογό μας, «ανεξάρτητα» κοιτάμε-τη-δουλειά-μας-τα-μαθήματά-μας-και-ο-καλός-δε-χάνεται πλαίσια, και τελικά και το ίδιο το καθηγητικό μπλοκ. Η συνεργασία τους ήταν άψογη.
Η ΔΑΠ, ούσα σε διαρκή επικοινωνία για κάθε εξέλιξη που υπήρχε στη σχολή (όπως υποστηρίζει και η ίδια με το πρόγραμμα «κάτι») φρόντιζε οποιαδήποτε τέτοια απειλή, οτιδήποτε είχε ακουστεί σε ένα μάθημα, στο διάλλειμα, έξω από γραφείο ενός καθηγητή, μέσα στο γραφείο του καθηγητή, από την τουαλέτα του καθηγητή καθώς έχεζε, να το διαδώσει, προσπαθώντας να δημιουργήσει ένα κλίμα τρομοκρατίας, ένα κλίμα που δουλεύει αυτή τη στιγμή σε πλήρη σύμπνοια (πραγματική έκπληξη για εμάς) με την Κυβέρνηση και την αντιλαϊκή της πολιτική. Σε συνεργασία λοιπόν με τα ΜΑΤ και τις δικαστικές αρχές δουλεύει και η ΔΑΠ, αφού απέναντι σε μια τέτοιου είδους αντιλαϊκή πολιτική, διαλέγει να συμβάλλει στη θωράκιση της κυβέρνησης απέναντι σε κινηματικές και ριζοσπαστικές διαδικασίες με το να τρομοκρατήσει τον φοιτητικό κόσμο, να χρησιμοποιήσει ακόμα και τη συζήτηση που γίνεται στην οικογένεια του κάθε φοιτητή, για να παίξει τα μικροπολιτικά της παιχνίδια.
Βλέπουμε την ΠΑΣΠ να έχει αντιφάσεις πανελλαδικά και να μη λέει παντού τα ίδια. Αλλού να είναι με το διάλογο, αλλού να λέει πως δεν είναι, αλλού να μη βάζει καταλήψεις και αλλού να επιδίδεται σε έναν κινηματικό πλεονασμό με μια ολόκληρη μέρα κατάληψη. Τελικά υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις τοποθετήσεις; Ή απλά αυτοί που λένε πως πρέπει να συμμετάσχουμε στο διάλογο με την Κυβέρνηση είναι απλά πιο ειλικρινείς με τον εαυτό τους και με τους φοιτητές; Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως οι υπεραριστεροί π.χ. της ΠΑΣΠ Μηχανολόγων, πιστεύουν πως θα μετατοπίσουν ολόκληρο ΠΑΣΟΚ (κυβερνητικό κόμμα που έχει επιλέξει ξεκάθαρα και από καιρό την εναντίωσή του με τα συμφέροντα του λαού) επειδή θα κάνουν πολιτισμένο διάλογο με αυτό στις διαδικασίες του (στις οποίες συμμετέχουν), αλλά παρόλα αυτά δεν πιστεύουν πως πρέπει οι φοιτητές να κάνουν διάλογο με την Κυβέρνηση. Δηλαδή αυτοί τη μια μέρα λένε κανένας διάλογος, δεν θα διαπραγματευτούμε τίποτα με την Κυβέρνηση για το πόσα από τα κεκτημένα μας θα χάσουμε (που το λένε), και την επόμενη μέρα πηγαίνουν στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ να τοποθετηθούνε και να καταθέσουν τις προτάσεις τους ελπίζοντας πως θα πείσουνε τον Γιωργάκη πως πρέπει να διώξει το ΔΝΤ, να φύγει από την Ε.Ε., να αρνηθεί να πληρώσει το χρέος, και να πάρει πίσω την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Αντίθετα μάλιστα στις ιδέες που προβάλλει η μεγάλη δημοκρατική, σοσιαλιστική παράταξη, συμμετείχε και η ίδια στο να τρομοκρατήσει τον φοιτητικό κόσμο για τα εξάμηνά του, φέρνοντάς το ως λόγο που δεν έβαζε καταλήψεις εβδομαδιαίες. Ταυτόχρονα με αυτόν τον τρόπο αποκάλυψε και τον πραγματικό της ρόλο, αυτόν δηλαδή του βοηθήματος και της στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής μέσα στο Πανεπιστήμιο, με το να ενσωματώσει σε μια πρόταση νηνεμίας και αγώνα όποτε το θυμόμαστε, ένα κομμάτι των φοιτητών που θα μπορούσε να στηρίξει τις κινηματικές διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος,
Το πιο συντηρητικό κομμάτι των καθηγητών έχοντας πλήρη επίγνωση της θέσης του αλλά και τη βαρύτητα του λόγου του για τους φοιτητές, απειλούσε σε καθημερινή βάση, πριν καν υπάρξει πρόταση από τις κινηματικές δυνάμεις για καταλήψεις διαρκείας και πριν καν χαθούνε δα και τόσα μαθήματα, πως θα χαθούν τα εξάμηνα, οι εξεταστικές, ή ακόμα χειρότερα πως δεν θα εξετάσουν οι ίδιοι το μάθημά τους γιατί «εκτιμούν ότι δεν θα τελειώσουν την ύλη», ή πως ο νόμος πλαίσιο εφαρμόζεται και θα ισχύσει η διάταξη που λέει για 13 βδομάδες min για κάθε εξάμηνο. Τέτοιου είδους αυθαίρετες πρωτοβουλίες (καθώς δεν υπάρχει κανένα τμήμα ή σύγκλητος, ακόμα και τώρα, πανελλαδικά που να λέει πως χάνεται το εξάμηνο ή η εξεταστική), που μάλιστα καλύπτονταν με τον πιο χυδαίο τρόπο από προέδρους τμημάτων και πρυτάνεις, μόνο στόχο έχουν την προσπάθεια για να προλάβουν την ανάπτυξη μιας κινηματικής αναταραχής μέσα στο ελληνικό πανεπιστήμιο, αλλά ακόμα κι αν κάτι τέτοιο δεν καταφέρει να επιτευχθεί, να έχει προετοιμαστεί η ποινικοποίηση αυτών των αγώνων, να έχει προετοιμαστεί η εκδίκηση απέναντι σε αυτούς τους φοιτητές που πάλεψαν για το μέλλον τους συλλογικά και δεν διάλεξαν το δρόμο της ανοχής στα νέα μέτρα ή χειρότερα το δρόμο του γλειψίματος και των χατιριών σε κάποιο καθηγητή για να χαίρουν της ευμένειάς του.
Μιας όμως και μιλάμε για γλοιώδεις γλείφτες των καθηγητών, τους ίδιους που έπαιζαν στο σχολείο το ρόλο του καρφιού για το ποιος κάνει κοπάνα ή για το ποιοι κινητοποιούν την αποχή ή την κατάληψη, μπορούμε να σχολιάσουμε και την όλη σάπια διαδικασία δημιουργίας «ανεξάρτητων» φοιτητικών παρατάξεων σε όλη την Ελλάδα. Να σχολιάσουμε αυτούς ακριβώς τους τύπους (οι οποίοι υποκινούν και συμπαρασύρουν και άλλους φοιτητές στις βρωμοδουλειές τους), τους σημερινούς χαφιέδες, γερμανοτσολιάδες και ταγματασφαλίτες που καθοδηγούνται πλήρως από συντηρητικούς καθηγητές με ιστορία και εμπειρία στην αντιπαράθεσή τους με το φοιτητικό κίνημα. Ιδιαίτερα στη σχολή μας, οι εμπνευστές της ΑΚΜΗ, μπορούμε να πούμε πως είναι ξεκάθαρα οι ίδιοι οι Κωστόπουλος, Παντελάκης. Τα γνωστά στη σχολή τσιράκια τους, που έχουν πρόσβαση σε κάθε εργαστήριο μέσα στη σχολή επί 24ώρου, που κάνουν βόλτες στην αυλή με τον Κωστόπουλο, που συμμετέχουν σε κάθε ομάδα και παραομάδα που ασχολείται με αυτοκινητάκια, αεροπλανάκια, πειράματα, ερευνητικά προγράμματα, σεμινάρια, οι γνωστοί περίεργοι που στήνουν την κατεύθυνση της Αεοροναυπηγικής (μια κατεύθυνση που διασπάει το ενιαίο μας πτυχίο), τα καμάρια του Κωστόπουλου και του Παντελάκη, αυτοί που κομμάτι τους κατέβασε το ΓΑΜΗΣΙ, έρχονται να μεταφέρουν στο σύλλογο φοιτητών, τα αιτήματα των καθηγητών αυτούσια, έρχονται να μετατρέψουν το σύλλογό μας, από ένα συλλογικό όργανο που στόχος του είναι να υπερασπίσει τα συλλογικά συμφέροντα των φοιτητών, σε ένα φιλοσοφικό όμιλο που θα συζητάει μόνο επί της εκπαιδευτικής διαδικασίας, που θα αποτινάσσει την πολιτική από το Πανεπιστήμιο.
Είναι αυτοί που πιστεύουν και θέλουν να πείσουν και τους υπόλοιπους φοιτητές, πως το μόνο πράγμα που πρέπει να σκέφτονται είναι η γνώση τους και η μόρφωσή τους, γιατί αυτή από μόνη της θα τους εξασφαλίσει την εργασιακή προοπτική. Εϊναι αυτοί που πιστεύουν πως δεν μπορεί (γιατί έτσι) να υπάρχει καμιά άλλη διαδικασία πέρα από την εκπαιδευτική, κανένας χώρος μέσα στη σχολή πέρα από τα εργαστήρια και τα αμφιθέατρα και μάλιστα κοντεύουν να λυσσάξουν κάθε φορά που περνάνε μπροστά από το στέκι μας. Κανένας τους δεν μπορεί να απαντήσει όμως πώς οι πιο «μορφωμένοι» μηχανικοί θα εξασφαλίσουν περισσότερες δουλειές, με μεγαλύτερους μισθούς, πως οι πιο «επιστημονική» τους δουλειά θα διασφαλίσει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Κανένας τους δεν μπορεί να εξηγήσει το γιατί οι φοιτητές δεν μπορούν να αγωνίζονται αλλά πρέπει μόνο να κοιτάνε τη δουλειά τους. Δεν μπορεί κανείς τους να βρει έστω ένα λόγο που ένας κατειλλημένος χώρος στο πανεπιστήμιο κινείται αντιπαραθετικά στα συμφέροντά του.
Εμείς όμως μπορούμε να εξηγήσουμε γιατί λένε αυτά που λένε, μπορούμε να εξηγήσουμε το λόγο της ύπαρξής τους. Υπάρχουν, γιατί το καθηγητικό μπλοκ δεν μπορεί να χωνέψει ότι θα διαταράσσεται η καθημερινότητά του από καταλήψεις. Γιατί προφανώς δεν ενδιαφέρει κανέναν νυν ή πρώην πρόεδρο το πώς θα παλέψουμε εμείς για τη ζωή μας, καθώς οι ίδιοι το λύσανε το πρόβλημά τους. Ειδικά όταν το να παλέψουν οι φοιτητές για να ανατρέψουν την αναδιάρθρωση μπορεί να τους σταματήσει το ερευνητικό τους έργο. Ειδικά όταν πρόεδροι που εκλέχθηκαν από την Κυβέρνηση (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ) ή ψηφίζουν την Κυβέρνηση (Κωστόπουλος, Παντελάκης και πολλοί άλλοι), θα καλεστούν να απολογηθούν, όταν οι φοιτητές θα κατακλύζουν τις αποστειρωμένες αίθουσες του τμήματος και της συγκλήτου. Γιατί προφανώς δημιουργεί πρόβλημα σε κάθε βολεμένο καθηγητή που έχει μάθει να έχει την εξουσία πάνω ακόμα και στους χώρους στο Πανεπιστήμιο, να βλέπει ότι κάποιος αμφισβητεί αυτήν του την εξουσία σε ένα χώρο της σχολής. Πόσο μάλλον όταν ο κατασκευαστικός τομέας δεν ήταν ικανός να τον διαχειριστεί, καθώς τον είχε αφήσει εγκαταλελειμμένο για τέσσερα χρόνια. Πόσο μάλιστα όταν αυτός ο κάποιος είναι αυτός που θα συμμετέχει στην οργάνωση των της «αναταραχής» μέσα στο ελληνικό Πανεπιστήμιο.
Ακόμα και μέσα σε όλη αυτήν την κατάσταση του επί της ουσίας συνασπισμού οποιουδήποτε συντηρητικού ατόμου, συλλογικότητας ή μηχανισμού μέσα στο Πανεπιστήμιο, για να ενεργοποιηθεί μια συμπαγής αντιπαράθεση στις κατευθύνσεις που βάζει το φοιτητικό κίνημα, στις καταλήψεις αλλά και σε κάθε είδους ριζοσπαστική πρακτική που οδηγούσε στις νίκες των φοιτητών τα προηγούμενα χρόνια, τελικά και πάλι το φοιτητικό κίνημα, τουλάχιστον μέχρι στιγμής βγήκε νικητής. Παρόλη τη συγκρότηση αυτού του αντιπάλου στα συλλογικά μας συμφέροντα σαν φοιτητές, παρά και τα ίδια τα ΜΑΤ που επιχείρησαν να διαλύσουν τις πορείες μας και να μας τρομοκρατήσουν, παρά τις προσπάθειες του κράτους να ποινικοποιήσει ακόμα και τη συμμετοχή σε πορεία, καταφέραμε λίγο πριν τα Χριστούγεννα να έχουμε 82 καταλήψεις σε σχολές και ακόμα να έχουμε δώσει όπως φαίνεται και από την μαζική και δυναμική πανεργατική απεργία στις 15 του Δεκέμβρη μήνυμα αγώνα σε ολόκληρο το λαό. Δώσαμε μήνυμα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα πως ο δρόμος του αγώνα είναι αυτός που μπορεί να ανατρέψει το μνημόνιο και τα νέα μέτρα της πείνας, που μπορεί να αμφισβητήσει πως οι κατευθύνσεις της Ε.Ε. του ΔΝΤ και της Τρόικας, είναι μονόδρομος. Η ίδια η απεργία δίνει το έναυσμα για απεργίες διαρκείας το επόμενο διάστημα, καταγγέλλοντας τις ξεπουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και τον Παναγόπουλο που κλείνει συμφωνίες με τον ΣΕΒ.
Καταφέραμε να αποτελούμε κι εμείς ένα συμπαγές μπλοκ, που στηρίζει και υλοποιεί πλαίσια πάλης. Που συντονίζεται σε τοπικό και Πανελλαδικό επίπεδο με το συντονιστικό Γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων. Που κατάφερε να δει του συναδέλφους του όχι σαν εχθρούς που θα του φάνε τη θέση, αλλά σα συντρόφους και σα συναγωνιστές στο μεγάλο δρόμο της ανατροπής της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης αλλά και της ίδιας της πολιτικής που οδηγεί αυτή τη στιγμή το λαό στη χρεοκοπία. Είμαστε όλοι εμείς που πρέπει όμως να δούμε και πως θα συνεχίσουμε σε αυτόν το δύσκολο δρόμο. Πρέπει να δούμε πως μετά τα Χριστούγεννα μπαίνουμε στην τελική ευθεία μέχρι την ψήφιση αυτού του νόμου-έκτρωμα. Πρέπει να βλέπουμε πως υπάρχουν προοπτικές νίκης, ιδιαίτερα όταν οι ίδιοι οι πρυτάνεις και η σύνοδός τους (η οποία έχει πάρει αποφάσεις ακόμα και για πρόταση στο υπουργείο για κατάργηση του ασύλου) πιέζονται από το φοιτητικό κίνημα και διαλέγουν σε αυτήν τη φάση να μη συμμετάσχουν στο διάλογο της Κυβέρνησης. Δεν καθησυχαζόμαστε όμως από αυτό, γιατί η πρυτανική αρχή έπαιζε πάντα άλλοτε σε μικρότερο και άλλοτε σε μεγαλύτερο βαθμό, και ανάλογα με τις πιέσεις που δεχόταν από τους ίδιους τους φοιτητές, το ρόλο του συμμάχου στην Κυβερνητική πολιτική. Παίρνουμε θάρρος από τους εργαζόμενους που μπαίνουν κι αυτοί με απεργίες και πορείες στο δρόμο που δεν έχει γυρισμό, στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής.
Μπορούμε και οφείλουμε το επόμενο διάστημα να συγκρουστούμε μετωπικά με την πολιτική που θέλει την κατάργηση της επαγγελματικής μας κατοχύρωσης μέσω του πτυχίου, την εντατικοποίηση των σπουδών μας στα πρότυπα της δουλειάς υπό την απειλή της απόλυσης, την πειθάρχησή μας και την ανάπτυξη σεβασμού από μας προς κάθε λαμόγιο-ΠΑΣΟΚΟ πρύτανη ή μεγαλοκαθηγητή που μας εκβιάζει όταν εμείς παλεύουμε για μια αξιοπρεπή ζωή, με την πολιτική που θέλει να προωθήσει τον κανιβαλισμό έναντι της συναδελφικότητας και του συλλογικού αγώνα, που θέλει να τρομοκρατήσει οποιονδήποτε τολμά να αμφισβητήσει τους μονοδρόμους που επικαλείται η Κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της. Εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως δεν μπορούμε και δεν θα είμαστε η γενιά της σιωπής και της υποταγής. Αντίθετα χωρίς καμιά δεύτερη σκέψη θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας να μείνει η γενιά μας στην ιστορία, ως η γενιά της ρήξης και της ανατροπής, ως η γενιά που πάλεψε και νίκησε αυτούς που θέλανε να αναιρέσουν όλα τα κεκτημένα του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας, ως η γενιά που διασφάλισε μια αξιοπρεπή ζωή για την ίδια αλλά και τους όρους για μια αξιοπρεπή ζωή για τις επόμενες.
Ό, τι κι αν μας λένε, εμείς δε σταματάμε…
…στο διάλογό τους μ’ αγώνες απαντάμε.
ΑΝ.Α.ΧΩ.ΜΑ
ΑΝεξάρτητος Αριστερός ΧΩρος ΜηχΑνολόγων
