ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ ΣΕ ΦΟΙΤΗΤΕΣ –ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΑΣ ΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

        Τον τελευταίο χρόνο η επίθεση της κυβέρνησης της ΕΕ και του ΔΝΤ και όσων την στηρίζουν έχει βάλει σκοπό  τις κατακτήσεις σχεδόν ενός αιώνα των εργαζομένων. Ταυτόχρονα γίνεται προσπάθεια να περάσουν τα μέτρα της Διαμαντοπούλου για την παιδεία τα οποία  προσπαθούν να διαλύσουν τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων και να καταργήσουν το δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο. Η κατάσταση γίνεται χειρότερη με την όξυνση της καταστολής (ξύλο και χημικά στις πορείες κτλ) και την προσπάθεια για άρση έως και κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου (πρόσφατα παραδείγματα είναι τα όσα έγιναν στη Νομική και στο Πολυτεχνείο). Η λύση για όλα αυτά είναι οι συλλογικοί αγώνες, δηλαδή οι συνελεύσεις, οι καταλήψεις, οι απεργίες και οι πορείες.

Το φοιτητικό κίνημα, ήδη από το Νοέμβριο του 2010 με συνελεύσεις , καταλήψεις και διαδηλώσεις παλεύει ενάντια στα μέτρα της Διαμαντοπούλου κα για την ανατροπή των σχεδίων της κυβέρνησης και του υπουργείου Παιδείας, όπως πάλεψε ενάντια στο Νόμο Πλαίσιο της Γιαννάκου και την αναθεώρηση του άρθρου 16 το 2006-07. Τις τελευταίες όμως εβδομάδες  στο Πανεπιστήμιο Πάτρας, επιδιώκεται να περάσουν από πειθαρχικό φοιτητές των Τμημάτων Μηχανολόγων/Μηχανικών, Ηλεκτρολόγων/Μηχανικών και του Μαθηματικού εξαιτίας της συνδικαλιστικής τους δράσης. Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι αυτοί οι φοιτητές προσπάθησαν να υπερασπίσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις αποφάσεις των φοιτητικών τους συλλόγων, δηλαδή τις αποφάσεις των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών τους οργάνων. Αυτή είναι η κατηγορία των αντιδραστικών καθηγητών, που τους διώκουν. Αυτό όμως θυμίζει άλλες εποχές γιατί η τελευταία φορά που πέρασαν φοιτητές πειθαρχικό για την συνδικαλιστική τους δράση, ήταν στη Χούντα των Συνταγματαρχών.

Γι΄αυτό το λόγο, το γεγονός αυτό είναι εξοργιστικό. Επί της ουσίας αυτή η κίνηση αποτελεί στοχοποίηση συνδικαλιστών, ποινικοποίηση αγώνων και δεν διαφέρει από την παρανομοποίηση των απεργιών και την απόλυση συνδικαλιστών-εργαζομένων από τη δουλειά τους. Σ΄ αυτή τη συγκυρία είναι αναγκαίο να στηριχτούν οι αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας από όλο τον κόσμο. Καλούμε τους εργαζόμενους να εκφράσουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στους διωκόμενους φοιτητές και να καταδικάσουν τα πειθαρχικά.

Οι αγώνες μας δεν ποινικοποιούνται δεν καταστέλλονται

      ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΠΑΤΡΑΣ

ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που η επίθεση απέναντι στα λαϊκά στρώματα εντείνεται όλο και περισσότερο από την μεριά του κράτους, και είναι αναγκαίο να βρεθούν τρόποι αντίστασης απέναντι στην πολιτική εκείνη που θα κάνει την γενιά μας την πρώτη γενιά που θα βγει με χειρότερους ορούς στην εργασία από την προηγούμενη. Παράλληλα οι αγώνες των εργαζομένων στα ΜΜΜ, οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται ενάντια στις αυξήσεις των εισιτηρίων και τα διόδια, αποτελούν ελπίδα για τον κόσμο της εργασίας και την προοπτική ενός μέλλοντος, ενάντια στα σχέδια που χαράζει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, υπό την αιγίδα Δ.Ν.Τ.-Ε.Ε.- Ε.Κ.Τ. Ο τρόπος που επιλέγει η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει τις αντιστάσεις απέναντι στη βάρβαρη πολιτική της, συρρικνώνει συνεχώς το πεδίο της νομιμότητας, περιορίζοντας το στα τηλεοπτικά πάνελ της χυδαίας προπαγάνδας που προσπαθούν να μας πείσουν για την «αποτελεσματικότητα των θυσιών του ελληνικού λαού». Την ίδια ώρα η άρση του ασύλου στην Νομική, με αφορμή την απεργία πείνας των μεταναστών, αναδεικνύει ότι η πολιτική μηδενικής ανοχής θα βρεθεί μπροστά σε όποιον κινητοποιείται, με το σύνολο των κρατικών μηχανισμών (ΜΜΕ, αστυνομία, δικαιοσύνη, πολιτικό σύστημα)να ενεργοποιούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.

Στο στόχαστρο μπαίνει και το Δημόσιο Πανεπιστήμιο που έρχεται να αλλάξει ριζικά, καθώς αποτελεί παράδοξο, στα πλαίσια της κοινωνίας που έρχεται να διαμορφώσει το Μνημόνιο. Οι λαϊκές κατακτήσεις που καταγράφονται στο εσωτερικό του στέκονται εμπόδιο στα σχέδια της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ο μόνος δρόμος είναι το τσάκισμα τους. Το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου αποτελεί το πιο αντιδραστικό νομοθέτημα που έχουν εμπνευστεί ποτέ τα εκάστοτε κυβερνητικά επιτελεία και στοχεύει στην παραγωγή του νέου μοντέλου εργαζομένου- πειθαρχημένος, ευέλικτος και παραγωγικός. Διαλύει τα πτυχία, μετατρέποντας τα σε ατομικού φακέλους προσόντων που δεν κατοχυρώνουν τίποτα και αφήνουν τους αποφοίτους έρμαια στις διαθέσεις του εκάστοτε εργοδότη(αν καταφέρουμε να βρούμε δουλειά…). Αυταρχικοποιεί συνολικά το πλαίσιο λειτουργίας των ιδρυμάτων, εντατικοποιώντας πλήρως τους ρυθμούς σπουδών(αλυσίδες μαθημάτων, απουσίες, προαπαιτούμενα) και συνδέει τις δωρεάν φοιτητικές παροχές(συγγράμματα, σίτιση, στέγαση, μεταφορές) με τις επιδόσεις, μέσω της «κάρτας φοιτητή».Εισάγει το προπαρασκευαστικό έτος, όπου ο φοιτητής θα βρίσκεται σε ένα διαρκές κυνήγι επιδόσεων μπας και καταφέρει να ανταποκριθεί στο πρότυπο του «επιμελή και μελετηρού νέου επιστήμονα», αντιμέτωπος με τη καθηγητική αυθαιρεσία, που πλέον θα καθορίζει με ακόμα πιο συγκεκριμένο τρόπο το μέλλον του, καθώς από αυτόν θα εξαρτάται η ένταξη σε σχολή της επιλογής του φοιτητή. Με λίγα λόγια δημιουργείται μια σειρά φίλτρων, μέσα από τα οποία θα απαξιώνονται (ή ακόμα και θα εξοβελίζονται) όσοι δεν ταιριάζουν με το πρότυπο φοιτητή, όσοι δηλαδή δεν είναι συνεχώς σκυμμένοι πάνω από τους τόμους χιλιάδων σελίδων, αλλά απασχολούνται και από ευρύτερες κοινωνικές/πολιτικές διαδικασίες και εξελίξεις. Παράλληλα θεσμοθετούνται συμβούλια διοίκησης με εξωπανεπιστημιακούς/managers που θα επιβλέπουν την εφαρμογή της πολιτικής του υπουργείου στο εσωτερικό των σχολών και θα φροντίζουν να πνίγουν στη γέννησή τους οποιεσδήποτε φωνές αμφισβήτησης. Τέλος χτυπιέται κατάφορα η δημόσια, δωρεάν παιδεία, καθώς πλέον οι φοιτητικές παροχές παύουν να είναι κεκτημένο και μετατρέπονται σε bonus επιβράβευσης των «επιμελών», που θα μειώνονται, όσο περικόπτεται και η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, σύμφωνα με τις επιταγές του Μνημονίου.

Στην προαναγγελία του νέου αυτού περιβάλλοντος, που έρχεται να διαμορφώσει ο νόμος, οι πλειοψηφία των καθηγητών με προεξάρχουσα την Σύνοδο των Πρυτάνεων, ξεκίνησε έναν αγώνα δρόμου για να καταφέρει να διαπραγματευτεί τη θέση της στο εσωτερικό του Πανεπιστημίου, σχετικά με το κομμάτι των αρμοδιοτήτων, αλλά και της διαχείρισης των οικονομικών και των προγραμμάτων. Προφανώς στον «τίμιο αγώνα» που διεξήγαγαν, το μέλλον που προδιαγράφεται για τους φοιτητές δεν αποτελεί άξιο επισήμανσης, πόσο μάλλον διεκδίκησης. Αποκορύφωμα αυτού του «αγώνα για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο» αποτέλεσε η Σύνοδος των Πρυτάνεων που έγινε στο Ναύπλιο το Σαββατοκύριακο, παρουσία της Υπουργού Διαμαντοπούλου, που ξαφνικά έπαψε να αποτελεί persona non grata για τους πρυτάνεις. Η σύμπλευση της Συνόδου με το Υπουργείο επικυρώθηκε πανηγυρικά με τα 13 σημεία συμφωνίας, συμπεριλαμβανομένης της διαχείρισης των οικονομικών, των ερευνητικών κονδυλίων και των κληροδοτημάτων των ιδρυμάτων, από τους καθηγητές. Προφανώς κομμάτι της συμφωνίας αποτέλεσε και ο ατομικός φάκελος προσόντων που τσακίζει το μέλλον των φοιτητών, καθώς κα ιη συναίνεση γύρω από το νέο αυταρχικό πλαίσιο λειτουργίας.

Το καθηγητικό μπλοκ όμως πάλεψε σκληρά για να κλείσει αυτό το deal. Εδώ και κάποιους μήνες, λοιπόν, βλέπουμε από την μεριά του μια κίνηση ποινικοποίησης πρακτικών που κινούνται έξω από τα στενά όρια του συντηρητισμού του και των «κανόνων, των θεσμών και των αξιών» όπως μας λένε του Ελληνικού Πανεπιστημίου. Η αγωνιώδης προσπάθεια των διοικήσεων για να «πατάξουν την ανομία», όπως τους εγκαλούσε η Υπουργός, έλαβε διαστάσεις κινήματος ανά την Ελλάδα με αποκορύφωμα την άρση του ασύλου στη Νομική, με αφορμή τους μετανάστες απεργούς πείνας. Αλλά και στο Πανεπιστήμιο Πατρών τα παραδείγματα είναι πολλά:  καθηγητές που βγαίνουν στα αμφιθέατρα και βγάζουν μονολόγους  περί καταλήψεων και το πώς αυτές εμποδίζουν το ακαδημαϊκό έργο, μαζικές παραστάσεις που βαφτίζονται ομηρίες και τρομοκρατικές επιθέσεις κτλ. Πριν από μερικές μέρες ο πρύτανης έκανε άλλη μια αυταρχική τομή με τον εαυτό του στοχοποιώντας συνδικαλιστικές πρακτικές και συνδικαλιστές από διάφορες σχολές του πανεπιστημίου:

·            Στους Ηλεκτρολόγους επειδή δύο συνάδελφοι, υλοποιώντας την απόφαση του συλλόγου τους, πήραν τα πρακτικά από διαδικασία γενικής συνέλευσης τμήματος για να μην αλλάξει το πρόγραμμα σπουδών. Μετά από έναν χρόνο (και την ημέρα έναρξης της συνόδου των πρυτάνεων στο Ναύπλιο) θυμήθηκε ο πρύτανης και ο πρόεδρος την σχολής ότι πρέπει να τιμωρηθούν οι δύο φοιτητές.

·            Στους Μηχανολόγους με το πρόσχημα ότι κατελήφθη χώρος 15 ολόκληρων τετραγωνικών μέτρων(!) που ήταν εγκαταλελειμμένος 3 χρόνια για να γίνει στέκι σχήματος

·            Στο Μαθηματικό επειδή δήθεν έβρισαν και προπηλάκισαν μέλος του διοικητικού προσωπικού 

Το Πειθαρχικό Συμβούλιο είναι μια από τις αντιδραστικότερες αιχμές του νόμου πλαισίου της Γιαννάκου, που προβλέπει ότι ο κατηγορούμενος φοιτητής, πρέπει να απολογηθεί στο συμβούλιο αυτό, που αποτελείται από καθηγητές, για την παραβατική του πράξη. Και αν τον κρίνει ένοχο διαγράφεται από το τμήμα με ποινή, από 6 μήνες, έως και πλήρη διαγραφή, χάνοντας οριστικά την ιδιότητα του φοιτητή. Δηλαδή η απάντηση του προέδρου απέναντι σε μια πρακτική που καθόλου ξένη δεν είναι για τους φοιτητές σε όλη την Ελλάδα  (μοναδική εξαίρεση η πάτρα) είναι η αιχμή εκείνη που έκανε κατά δεκάδες χιλιάδες του φοιτητές, να βγουν στον δρόμο για να διαδηλώσουν το 2006-2007.

  

Εδώ ας μας απαντήσει ο Παναγιωτάκης για το τι είναι πιο ξένο και πιο καταδικαστέο για το πανεπιστήμιο και την ιστορία του: Η συνέχεια μιας μακράς πορείας του φοιτητικού κινήματος για ένα καλύτερο μέλλον; Ή η προσπάθεια αναίρεσης κεκτημένων χιλιάδων φοιτητών, όπως η καμία ποινικοποίηση ριζοσπαστικών πρακτικών, χρησιμοποιώντας μάλιστα μέσα που ο μόνος που τόλμησε να τα εφαρμόσει ήταν οι Χουντικές διοικήσεις των Πανεπιστημίων, κατά την επταετία, σε στενή συνεργασία με το περιβόητο «Σπουδαστικό της ασφάλειας»;

Για εμάς η ποινικοποίηση, φοιτητών, αγωνιστών ή πρακτικών πόσο μάλλον σε αυτήν τη συγκυρία, αποτελεί κανονική σύμπλευση με την πολιτική της Κυβέρνησης. Δεν είναι για μας τυχαίο το ότι βρίσκεται μια πραγματικά ασήμαντη αφορμή, για να χτυπηθούν αγωνιστές διαφορετικών συλλόγων του Πανεπιστημίου ταυτόχρονα. Η ποινικοποίηση αγωνιστών προ των πυλών της ψήφισης του νέου νόμου εκτρώματος της Διαμαντοπούλου ταυτίζεται με την έμπρακτη υπεράσπιση του νόμου και εντάσσεται σε μια συνολική λογική ανταλλαγμάτων από πλευράς διοικήσεων και αντιδραστικών καθηγητών, προς το Υπουργείο, για να κρατήσουν και αυτοί κομμάτια από την «πίτα» των κονδυλίων και της εξουσίας στο εσωτερικό των Ιδρυμάτων. Στρέφεται κατάφορα απέναντι στο άσυλο του ασύλου. Για εμάς το άσυλο αποτελεί νίκη του αιτήματος του λαϊκού κινήματος για ελεύθερη συνδικαλιστική δράση, καθώς το άσυλο ιδεών και των ιδεολογιών, αυτόματα μεταφράζεται και σε άσυλο πολιτικών πρακτικών, άρα η ποινικοποίηση οποιασδήποτε συλλογικής πρακτικής καταργεί και το νόημα του ασύλου. Γιατί εμείς σε αντίθεση με τους διάφορους καθηγητάδες, που «υπερασπίζονται» την «ιδέα του Δημόσιου Πανεπιστημίου» σε κεκλεισμένες των θυρών διαπραγματεύσεις με τη Διαμαντοπούλου, θεωρούμε ότι η ιδέες δεν υπάρχουν χωρίς τον αγώνα για την διεκδίκηση τους. Και σε μια εποχή, όπου προσπαθούν οι διάφοροι Πρετεντέρηδες να μας πείσουν ότι αξίζει να θυσιαστούμε για την ιδέα «σωτηρίας της Ελλάδας» του Γιωργάκη και της «αναβάθμισης του πανεπιστημίου» της Αννούλας, εμείς αντιπαραθέτουμε τον συλλογικό δρόμο και τη συλλογική διεκδίκηση, που ανθεί στο πανεπιστημιακό άσυλο και αποτέλεσε ιστορικά φάρο ελπίδας για όλα τα πληττόμενα στρώματα της κοινωνίας.

        Το παρόν και το μέλλον μας είναι αδιαπραγμάτευτο. Ο Πρύτανης και η συμμορία του άνοιξαν πόλεμο, όχι μόνο με τους φοιτητές που διώκουν, ή τους φοιτητές του Πανεπιστημίου Πατρών. Την ώρα που η Διαμαντοπούλου προσπαθεί να επιβάλλει έναν ακόμα νόμο έκτρωμα, όπως τους τόσους άλλους που επέβαλλε το ΠΑΣΟΚ με την τρόικα, τα τσιράκια του Υπουργείου επέλεξαν να ανοίξουν μέτωπο απέναντι στους φοιτητές όλης της Ελλάδας. Και επειδή εμείς τιμούμε και μελετάμε την ιστορική μνήμη των αγώνων του λαού μας υπενθυμίζουμε στους κάθε λογής Παναγιωτάκηδες, Παντελάκηδες, Τζεδες και λοιπούς γκάνγκστερ, ότι αυτοί που τόλμησαν να στείλουν σε πειθαρχικά τους συναδέλφους μας την περίοδο της Χούντας, σαρώθηκαν από την ορμή των αγωνιζόμενων φοιτητών και του αλληλέγγυου δημοκρατικού λαού μας, τους κατάπιε το μαύρο χρονοντούλαπο της ιστορίας και από πάνω τους πέρασε το λαϊκό και φοιτητικό κίνημα, κατακτώντας λαϊκές ελευθερίες και κατοχυρώνοντας δημοκρατικά δικαιώματα. Τις κατακτήσεις των συναδέλφων μας και τους αγώνες του λαού μας που βάφτηκαν με αίμα δεν τις διαπραγματευόμαστε.  Τις υπερασπιζόμαστε.

Ψήφισμα για τις πειθαρχικές διώξεις των Α.Γ., Α.Β. και Κ. Μ., Γ. Κ., μέλη του συλλόγου ΗΛ/ΜΗΧ και ΜΗΧ/ΜΗΧ Πάτρας.

ΑΠΟΦΑΣΗ του ΦΟΙΤΗΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

 Το τελευταίο διάστημα οι φοιτητές μέσα από τις συνελεύσεις τους και μέσα από τις διεκδικήσεις τους έχουν έρθει σε μεγάλη αντιπαράθεση όχι μόνο με την κυβέρνηση αλλά και με όλους τους μηχανισμούς που συμβάλλουν με τον πιο άμεσο τρόπο στη νομιμοποίηση και την υλοποίηση αυτής της πολιτικής. Απ' την μια οι αστυνομικές δυνάμεις που έχουν πνίξει όλες τις τελευταίες μεγαλειώδεις διαδηλώσεις σε πανελλαδικό επίπεδο στα δακρυγόνα, το ξύλο και τις συλλήψεις, που μόνο σκοπό έχουν να τρομοκρατήσουν το λαό και τη νεολαία ώστε να σταματήσει να κατεβαίνει στο δρόμο και να διεκδικεί. Απ' την άλλη κομμάτια απ' το καθηγητικό μπλοκ απειλούν για πειθαρχικά αγωνιστές και συνδικαλιστές, παίζοντας αντίστοιχο ρόλο με αυτόν της αστυνομίας.

Η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου της Πάτρας, με πρωτοπόρο τον Πρύτανη Παναγιωτάκη, έχει εδώ και καιρό ξεκινήσει μια ολομέτωπη επίθεση με το φοιτητικό κίνημα. Ένα ζήτημα για το οποίο εξεγέρθηκε πριν 4 χρόνια το σύνολο των φοιτητών, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία της Ακαδημαϊκής κοινότητας συνολικά, εφαρμόζεται αυτήν τη στιγμή σαν πρακτική από την Πρυτανεία της Πάτρας σε πλήρη συνεννόηση με τους Προέδρους των επιμέρους τμημάτων. Οι πειθαρχικές διώξεις, όπως αυτές τις οποίες έχουν να αντιμετωπίσουν τώρα οι τέσσερεις αυτοί συμφοιτητές μας, αποτελούν μια από τις πιο συντηρητικές πρακτικές που έχουν υλοποιηθεί στο ελληνικό Πανεπιστήμιο. Στοχεύουν στο να τρομοκρατήσουν και να καταστείλουν άμεσα οποιαδήποτε ριζοσπαστική μορφή πάλης υιοθετεί το φοιτητικό κίνημα.

Από το Σεπτέμβρη ακόμα, έχει ξεκινήσει μια ολόκληρη διαδικασία που επιχειρεί όπως λένε να βάλει τέλος στην απειθαρχία των φοιτητών απέναντι στους νόμους και τους κανόνες του Πανεπιστημίου. Η κάθαρση αυτή φαίνεται λοιπόν να περνάει μέσα από την εξόντωση συγκεκριμένων αγωνιστών, την προσωπική στοχοποίηση και τις πειθαρχικές διώξεις και διαγραφή τους από τις σχολές. Στους ηλεκτρολόγους, τότε, με αφορμή το σπάσιμο ενός τμήματος που συζήταγε εν κρυπτώ από τον φοιτητικό σύλλογο για το πρόγραμμα σπουδών, δύο συμφοιτητές μας στοχοποιούνται και κινούνται οι διαδικασίες να απολογηθούν σε πειθαρχικό συμβούλιο. Το όργανο αυτό συγκαλείται εν τέλει από το Δ.Σ. του Τμήματος Ηλεκτρολόγων, κάτι που είναι αντίθετο με τη διάταξη του εσωτερικού κανονισμού για τα πειθαρχικά, αφού το συγκεκριμένο όργανο δεν είναι αρμόδιο για μια τέτοια διαδικασία. Παρόλ' αυτά οι δύο φοιτητές καλούνται το Δεκέμβρη για απολογία και τους αποδίδεται η ποινή της επίπληξης.

Στους ΜΗΧ/ΜΗΧ με αφορμή τη χρήση ενός εγκαταλελειμμένου χώρου από το σχήμα των Ε.Α.Α.Κ. ΑΝ.Α.ΧΩ.ΜΑ, κάτι που αποτελεί συνήθη πρακτική του φοιτητικού κινήματος και των παρατάξεων εντός του, σε όλα τα ελληνικά ιδρύματα, κινείται κι εκεί αμέσως μετά τα Χριστούγεννα μια διαδικασία προσωπικής στοχοποίησης δύο συγκεκριμένων συμφοιτητών μας, ως υπαίτιων για την χρήση του συγκεκριμένου χώρου. Στέλνονται επί του προσωπικού επιστολές που τους καλούν να αποχωρήσουν. Μετά την άρνησή τους ακολουθεί μια τακτική από μεριάς του προέδρου του Τμήματος, Παντελάκη, αλλά και του Πρύτανη, Παναγιωτάκη, καμιάς ανοχής. Οι συγκεκριμένοι αρνούνται την παρουσία μιας μεγάλης μάζας φοιτητών, σε γενική συνέλευση του συγκεκριμένου τμήματος, που όπως δηλώνουν και οι ίδιοι στις εφημερίδες θα συζητούσε για τους δύο αυτούς φοιτητές και την πειθαρχική τους δίωξη. Στη συνέχεια αρνούνται την οποιαδήποτε δημόσια συζήτηση για το συγκεκριμένο θέμα και μακριά από τους φοιτητές που ενδιαφέρονταν, αλλά και από τους ίδιους τους φοιτητές που στοχοποιούνται, κινούν τις διαδικασίες για να περάσουν πειθαρχικό.

Αποκορύφωμα είναι οι δηλώσεις του Πρύτανη στην εφημερίδα Καθημερινή που μιλάει συγκεκριμένα για νέες ποινές στους δύο ηλεκτρολόγους φοιτητές, και για διαδικασίες για πειθαρχικές ποινές και στους δύο Μηχανολόγους φοιτητές. Ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις του επίσης σε τοπικά και μη κανάλια, που, χωρίς καν να έχει μιλήσει σε οποιαδήποτε διαδικασία εντός του Πανεπιστημίου για τα συγκεκριμένα ζητήματα, χωρίς να έχει μιλήσει καν με τους ίδιους τους φοιτητές που στοχοποιεί, ξεκινάει μια ρητορεία για το πώς πρέπει να τιμωρούνται οι παραβατικές συμπεριφορές στο Πανεπιστήμιο και το πώς αυτό απειλείται από τους απείθαρχους φοιτητές. Ταυτόχρονα επαναφέρει ένα θέμα που θεωρούταν λήξαν, αυτό των πειθαρχικών διώξεων των συμφοιτητών μας από τους Ηλεκτρολόγους, που ήδη τους είχε αποδοθεί ποινή επίπληξης προσπαθώντας να την αλλάξει, χωρίς καμιά αφορμή σε εξάμηνη αναστολή φοίτησης με αναστολή. Ακόμα προχωρά αμέσως μετά τις δηλώσεις του αυτές, τη Δευτέρα, 21 Φλεβάρη στην πειθαρχική δίωξη των δύο Ηλεκτρολόγων φοιτητών, προσπαθώντας να τους επιβάλει την ποινή που διακηρύττει.

Πρωτοφανώς λοιπόν στοχοποιούνται πρόσωπα για να θεωρηθεί πως οι αγώνες κινητοποιούνται από προσωπικές παρεκκλίσεις και όχι από την ανάγκη για μια αξιοπρεπή ζωή. Στοχοποεί πρόσωπα για να θεωρηθεί το ζήτημα, πρόβλημα ενός και όχι του συνόλου. Η Πρυτανεία και οι Πρόεδροι των τμημάτων, προτιμούν να τα βάλουν με τον κάθε έναν και ξεχωριστά παρά με όλους και ταυτόχρονα. Η “κάθαρση” του Πανεπιστημίου φαίνεται να περνάει μέσα από την εξόντωση συγκεκριμένων αγωνιστών, την προσωπική στοχοποίηση και τις πειθαρχικές διώξεις και διαγραφή τους από τις σχολές. Η ποιότητα αυτού του πολέμου που κηρύττουν έχει σκοπό να περάσει πολλαπλά μηνύματα στους φοιτητές. Όχι μόνο σε αυτούς που αγωνίζονται αλλά και σε αυτούς που ακόμα το σκέφτονται. Θέλει να δώσει το μήνυμα πως οι παραβάτες τιμωρούνται, πως αυτοί που αγωνίζονται έχουν κόστος στην προσωπική τους ζωή. Κάτι τέτοιο ταυτίζεται αυτή τη στιγμή με τους στόχους της Κυβέρνησης να ψηφίσει το νέο νόμο για την εκπαίδευση, αφού αντί να ποινικοποιούνται και να τιμωρούνται αυτοί που επιχειρούν να καταστρέψουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο επιχειρείται να ποινικοποιηθούν αυτοί που προσπαθούν να το προστατεύσουν, όπως το έκαναν πολλάκις στο παρελθόν, δηλαδή οι ίδιοι οι φοιτητές.

Ως φοιτητικός σύλλογος δεν θα ανεχτούμε την τρομοκρατία σε κανένα συνάδελφό μας, ειδικά όταν αυτή τολμά να ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση μέσα στο Πανεπιστήμιο, η οποία με αίμα κατακτήθηκε από τον ελληνικό λαό και κατοχυρώθηκε με το άσυλο. Δεν θα ανεχτούμε καμία προσπάθεια για συκοφάντηση των αγώνων μας και την αντιμετώπισή τους ως παραβατικές πράξεις, ή την αναφορά των φοιτητών ως “μπαχάλια” ή περιθωριακά παραβατικά στοιχεία. Αντίθετα καταγγέλλουμε το συγκεκριμένο περιστατικό ως πραξικοπηματικό, άνανδρο και αντιπαραθετικό προς τους αγώνες του λαού και της νεολαίας ως πράξη ρεβανσισμού απέναντι στους φοιτητές, και το καταγγέλλουμε ως κίνηση που αποσκοπεί στο να μεταφέρει το επίπεδο της συζήτησης από την πολιτική και τις συλλογικότητες, στο επίπεδο πολέμου με συγκεκριμένα άτομα και στη δημιουργία προσωπικού κόστους στη ζωή τους και την καθημερινότητά τους.

Διακήρυξη ΑΝ.Α.ΧΩ.ΜΑ.

         Το σχήμα μας είναι ένα σχήμα στη σχολή Μηχανολόγων που επιλέγει να συντονίζεται με τα Ε.Α.Α.Κ.. Οι περισσότεροι από τους αγωνιστές που το απαρτίζουν συμμετείχαν μέχρι και την τελευταία χρονιά στο ενιαίο σχήμα του Αντιλόγου. Μια σειρά μεθοδεύσεις στο εσωτερικό εκείνου του σχήματος κατέληξαν στη διάσπασή του. Οι μεθοδεύσεις αυτές πήγαζαν από μια αντίληψη για τη φυσιογνωμία των σχημάτων που ήταν τελείως διαφορετική από τη φυσιογνωμία των Ε.Α.Α.Κ.

Το κάθε σχήμα των Ε.Α.Α.Κ. είναι μια πολιτικοσυνδικαλιστική οντότητα που λειτουργεί μέσα σε κάποιο κοινωνικό χώρο του Πανεπιστημίου. Στη δικιά μας περίπτωση στη σχολή Μηχανολόγων, καλεί ανοιχτά τα μέλη του συλλόγου που θέλουν να συμμετάσχουν στην πολιτική του συζήτηση, μια συζήτηση δημοκρατική που προσπαθεί να γεφυρώσει όλες τις διαφορετικές απόψεις και αν αυτό δε γίνεται να τις καλύψει όλες με την απόφασή του ώστε καμία να μην αποκλείεται. Αντίθετα, μια σειρά από κινήσεις μέσα στο παλιό ενιαίο σχήμα του Αντιλόγου,  σκόπευαν στον αποκλεισμό μιας σειράς συντρόφων από τις διαδικασίες του σχήματος. Ακολουθώντας πιστά οι πρώην μας σύντροφοι την λογική πως το σχήμα είναι το τσιφλίκι της οργάνωσής τους, κατέληγαν με όλο και πιο οξυμένες κινήσεις να προσπαθούν με επιχειρήσεις εκκαθάρισης, να πετάξουν το κομμάτι αυτό που τώρα αποτελεί το σχήμα μας έξω από τον ενιαίο Αντίλογο. Ακόμα και πριν από μια τέτοια διαδικασία, η πρακτική των αποκλεισμών και της καθιέρωσης της πλειοψηφίας ως της μοναδικής άποψης, είχε σαν αποτέλεσμα την απομάκρυνση αγωνιστών που δεν είχαν καμία όρεξη να ασχοληθούν με ένα σχήμα που μιλούσε για ισότιμη έκφραση όλων των συμμετεχόντων και υλοποιούσε άλλα στην πράξη,

Στις διαδικασίες εκκαθάρισης, ξυλοκοπήθηκαν πολοί από μας, από πολλαπλάσιους από εμάς (καθώς η συγκεκριμένη οργάνωση επέλεγε να λύσει τους συσχετισμούς στους Μηχανολόγους, φέρνοντας τα μέλη της από όλη την Πάτρα) για πάνω από τρεις φορές μέσα στη διάρκεια του προηγούμενου χρόνου. Αρχικά γιατί οι πρώην μας σύντροφοι ήθελαν να πάρουν τις κάρτες της Ε.Φ.Ε.Ε. και να συγκροτήσουν αυτό το όργανο, όργανο που τώρα εγκαλούν οι Κυβερνητικές παρατάξεις να επαναλειτουργήσει, η ΔΑΠ, η ΠΑΣΠ, η Κυβέρνηση, η Ν.Δ. και η Μπακογιάννη. Ύστερα, για να πάρουν τα μέλη τους μόνο και μάλιστα ονομαστικά τις έδρες στο Δ.Σ. του συλλόγου , πραξικοπηματικά κιόλας σε σχέση με τις συζητήσεις που είχε κάνει το ενιαίο τότε σχήμα. Κάτι τέτοιο έγινε σε όλες τις συνεδριάσεις του Δ.Σ. του συλλόγου μας από τις προηγούμενες εκλογές μέχρι και τις εγγραφές. Κορύφωση της εκκαθάρισής μας ήταν το να μην μας επιτραπεί να τοποθετήσουμε το τραπεζάκι μας κατά τη διάρκεια των εγγραφών των πρωτοετών και να μοιράσουμε το υλικό μας,.Μια τέτοια κίνηση θεωρείται για μας έξω από τα όρια της Αριστεράς, ιδιαίτερα, όταν μιλάμε για μια πρακτική που έχει υλοποιηθεί στο παρελθόν, μόνο από την ΕΚΟΦ και τα ΚΝΑΤ. Η απάντησή μας ήταν τέτοια ώστε να διασφαλίζει και να υπερασπίζεται το δημοκρατικό μας δικαίωμα να μπορούμε ελεύθερα να λέμε την άποψή μας και να μην μπορεί κανένας να κρίνει το αν αυτή θα εκφράζεταιή όχι.

         Παρόλο που δεν θέλαμε να σπάσει το σχήμα του Αντιλόγου, σχήμα με ιστορία και νίκες μέσα στη σχολή των Μηχανολόγων αλλά και πρωτοπόρο σε σχέση με τις κινητοποιήσεις και τις διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος, η διάσπαση έγινε. Σήμερα ολοκληρώνεται η μακρόχρονη διαδικασία (σχεδόν ενός χρόνου) αυτής της διάσπασης. Το αίτημά μας για ισότιμη διάσπαση τελικά υλοποιήθηκε. Το αίτημα της καμίας ονομαστικής εκπροσώπησης στο Δ.Σ. για το οποίο παλεύουμε από τις προηγούμενες φοιτητικές εκλογές μέχρι και σήμερα επετεύχθει. Τις 2 έδρες του σχήματος στο Δ.Σ. (και τις δύο αναπληρωματικές) καταλαμβάνουν τα Ε.Α.Α.Κ., ως Ε.Α.Α.Κ. και πάνω στις έδρες έχουν επίβλεψη και τα δύο σχήματα ισότιμα.

         Από κει και πέρα επιλέγουμε να αλλάξουμε το όνομά μας. Δεν υπήρξε καμία διάσπαση κάποιας συλλογικότητας, στην ιστορία του λαϊκού κινήματος που να μη συνοδεύτηκε από μια αλλαγή ονόματος. Εμείς θέλουμε να πιστεύουμε πως είμαστε εμείς αυτοί που θα έπρεπε να λεγόμασταν Αντίλογος, καθώς ο Αντίλογος υιοθετούσε πρακτικές αντιπαράθεσης με το καθηγητικό μπλοκ και επιχειρούσε να υπερασπίζει τα συμφέροντα των φοιτητών ακόμα και στην καθημερινότητά τους και δεν υλοποιούσε τέτοιου είδους κινήσεις με μικροπολιτικά κίνητρα. Ο Αντίλογος ήταν ένα σχήμα των Ε.Α.Α.Κ., των οποίων τη φυσιογνωμία δεν παραβήκαμε εμείς για να είμαστε κι αυτοί που αλλάζουμε το όνομά μας. Ο Αντίλογος ήταν ένα σχήμα που κυριαρχούσε η συντροφικότητα μέσα σε αυτό και όχι η αντιμετώπιση της διαφωνίας ως εσωτερικού εχθρού που πρέπει να εξοντωθεί, και γι αυτό εμείς που ποτέ δε ζητήσαμε να αποκλειστούν οι πρώην μας σύντροφοι, από καμία διαδικασία μέχρι και σήμερα, θεωρούμε πως μας αξίζει εμάς να λεγόμαστε Αντίλογος χίλιες φορές περισσότερο απ' ότι αυτοί.

        Θεωρούμε όμως κιόλας ότι για να λύνεται μια δύσκολη κατάσταση πρέπει να υπάρχουν και υποχωρήσεις και συμβιβασμοί. Το σοβαρό πολιτικό ζήτημα για εμάς του πώς αντιμετωπίζεται το Δ.Σ., αν είναι δηλαδή ένα όργανο συγκεκριμένων προσώπων ή όλου του συλλόγου, λύθηκε με το να πάρουν τα Ε.Α.Α.Κ. τις έδρες ως Ε.Α.Α.Κ., ζήτημα για το οποίο οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι, από την αρχή της χρονιάς είχαν τη θέση να είναι ονομαστικά καταγεγραμμένοι  οι εκπρόσωποι και με βάση την σταυροδοσία των εκλογών. Αυτό αποτελεί νίκη για μας όχι από μικροκομματικό συμφέρον, άλλα γιατί αφήνει κεκτημένα για τα Ε.Α.Α.Κ. και για το σύλλογο μηχανολόγων. Το όνομα το έχουν ανάγκη όπως φαίνεται οι πρώην μας σύντροφοι και γι αυτό τους το δίνουμε. Έχουν την ανάγκη να επικαλούνται τα παλιά μεγαλεία για να συνεχίσουν να αντλούν μέλη για την οργάνωσή τους, μέλη που θα αντλούν στο κλειστό στέκι των Ε.Α.Α.Κ. στην Πάτρα, ή και σε σπίτια όποτε «δεν κάτσει για το στέκι», έχουν ανάγκη να θεωρούνται αυτοί οι Αντίλογος, καθώς αναβαθμίζουν το πώς φαίνονται προς τα έξω ότι είναι και δεν τους νοιάζει το πώς πραγματικά είναι.

         Οι άξιοι λοιπόν συνεχιστές του Αντιλόγου δεν θα φανούν από το ποιος κράτησε ένα όνομα, αλλά από το ποιος κατάφερε να προωθήσει και να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των φοιτητών, από το ποιος προώθησε τις κινηματικές διαδικασίες. Η Ιστορία τελικά θα δείξει ποιος άξιζε να είναι ο Αντίλογος. Κι αν από δω και στο εξής θα υπάρχει ένας αντίλογος στην πολιτική που θέλει να σκύψουμε το κεφάλι και να ανεχτούμε τη σφοδρή επίθεση στα δικαιώματά μας ως φοιτητές και ως μελλοντικοί εργαζόμενοι, αντίλογος που θα προέρχεται και από τους πρώην συντρόφους μας και από εμάς τους ίδιους, εμείς τουλάχιστον θέλουμε να διασφαλίσουμε ότι θα υπάρξει και ένα Ανάχωμα σε αυτήν την πολιτική, που θα κάνει τον Αντίλογό μας να παίρνει σάρκα και οστά και να πετυχαίνει νίκες στην πράξη, στη σχολή, στο δρόμο, στο κίνημα.

ΑΝ.Α.ΧΩ.ΜΑ

ΑΝεξάρτητος Αριστερός ΧΩρος ΜηχΑνολόγων