Αυτοί έχουν τη Βουλή, εμείς τα Αμφιθέατρα...

        Η Κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της, Ε.Ε. και ΔΝΤ, προσπαθούν με κάθε τρόπο να βγάλουν δήθεν την Ελλάδα από την κρίση, στην πραγματικότητα όμως τα απανωτά μέτρα που προωθούν και ψηφίζουν, απλά φέρνουν κάθε μέρα και σε χειρότερη μοίρα το λαό και τη νεολαία.

Στην εργασία:

        Επιχειρείται αυτή τη στιγμή η συνολική αλλαγή του τρόπου με τον οποίον κάποιος θα δουλεύει και άρα και της ποιότητας της ζωής του. Μόνο αυτό είναι άλλωστε το συμπέρασμα που μπορούμε να βγάλουμε, όταν μειώνονται ακόμα περισσότερο οι μισθοί σε όλους τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, όταν διευκολύνεται η αύξηση των απολύσεων, με τη μείωση της αποζημίωσης και την απελευθέρωσή τους, όταν καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις (συμβόλαια που όριζαν τους κατώτατους μισθούς ανά κλάδο) και όλα αυτά με μια ανεργία που αυξάνεται με τους πιο γρήγορους ρυθμούς. Με αυτόν τον τρόπο ένας εργαζόμενος καταντάει έρμαιο των απαιτήσεων του εργοδότη του, καθώς οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να απολυθεί αν δεν υπακούσει στο να δουλεύει πολλές ώρες (για να καλύψει τις ανάγκες μιας αγοράς που έχει μειώσει τους εργαζόμενούς της κατά χιλιάδες το τελευταίο μόλις διάστημα) και με ακόμα χαμηλότερους μισθούς.

Στην εκπαίδευση:

Έναν τέτοιο χάρτη προβλημάτων και αδιεξόδων βλέπει και η ίδια η νεολαία να την πλησιάζει. Είναι πράγματι η πρώτη γενιά μετά από αρκετές δεκαετίες που θα συναντήσει στο μέλλον μια τέτοια κατάσταση στην αγορά εργασίας. Αυτή τη στιγμή προδιαγράφονται οι όροι με τους οποίους θα δουλεύει. Δεν φτάνει στην κυβέρνηση όμως απ ότι φαίνεται μόνο αυτό. Έτσι την είδαμε τις προηγούμενες να εξαγγέλλει ένα νέο κύκλο μεταρρυθμίσεων στην παιδεία. Οι αντιδράσεις από τους φοιτητές επί δύο συνεχόμενους μήνες πριν τα Χριστούγεννα, ανάγκασαν απ’ ότι φαίνεται την Κυβέρνηση να μη βγάζει μιλιά για το νόμο της μετά τις διακοπές και να αναβάλλεται προς στιγμήν η πιθανή κατάθεσή του στη Βουλή που προοριζόταν για τις 15 Γενάρη. Αναβάλλεται έτσι προς το παρόν μια μεταρρύθμιση η οποία φαίνεται να συμπυκνώνει το σύνολο των προτάσεων και των νομοθετημάτων που έχουν επιχειρήσει ή και κατάφεραν να ψηφίσουν (ακόμα κι αν αυτά δεν εφαρμόζονται λόγο της αντίστασης των φοιτητικών συλλόγων και του κινήματος) τα τελευταία 20 χρόνια οι διάφορες κυβερνήσεις, πιστές πάντα στις κατευθύνσεις που έβαλε τότε η Ε.Ε. στην Μπολόνια.

·  Ε(θνικό) Π(λαίσιο) Π(ροσόντων): Αντικαθιστώνται τα επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχύρωνε ένα πτυχίο με τίτλους σπουδών και πιστοποιητικά γνώσεων και δεξιοτήτων. Αυτό σημαίνει επί της ουσία διάλυση της έννοιας του πτυχίου και ανεύρεση δουλειάς με επιπλέον προϋποθέσεις: προϋπηρεσία, σεμινάρια, δια βίου μάθηση.

·  Προπαρασκευαστικό έτος: Οι πανελλήνιες δεν θα αρκούν για να μπεις σε μια σχολή. Αυτό πλέον θα το κρίνουν με συνεχείς αξιολογητικούς και εξεταστικούς μηχανισμούς οι «επιδόσεις» που θα έχουν οι νέοι φοιτητές κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους. Αυτό οδηγεί στην άνευ γυρισμού εντατικοποίηση των σπουδών όλων τελικά των φοιτητών, αλλά και στη διάσπαση των φοιτητικών συλλόγων σε υπό αξιολόγηση και σε επιτυχόντες φοιτητές μέσα στην ίδια σχολή.

·  Διαγραφές φοιτητών: Θυμάστε το νέο-νόμο πλαίσιο; Διαγραφές φοιτητών έλεγε στα 2ν. Τώρα πλέον τα 2ν γίνονται ν+2 (ν τα ελάχιστα έτη μιας σχολής). Με αυτόν τον τρόπο διαγράφεται τουλάχιστον ο μισός κόσμος ο οποίος σπουδάζει στα ελληνικά Πανεπιστήμια καθώς ο μέσος όρος αποφοίτησης είναι στις περισσότερες περιπτώσεις πάνω από το ν+2. Ταυτόχρονα όμως αυτό σημαίνει πως δύσκολα θα μπορεί κανείς να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πέρα από τις σπουδές του.

·  Ατομικός φάκελος προσόντων: Ο κάθε φοιτητής ατομικά θα συσσωρεύει πιστωτικές μονάδες με βάση τους βαθμούς του, τα σεμινάρια που μπορεί να παρακολουθεί, και διάφορα τέτοιου είδους κριτήρια. Κάτι τέτοιο εξαφανίζει οποιαδήποτε δυνατότητα είχαν μέχρι τώρα οι φοιτητές για συλλογικούς αγώνες, ακριβώς γιατί θα υπερισχύει ο ατομικός δρόμος και ο καθένας θα κοιτάζει τη διεύρυνση του φακέλου του.

·  Κάρτα φοιτητή: Κάθε φοιτητής θα έχει μια κάρτα την οποία θα γεμίζει με μονάδες ώστε να πληρώνει για: Φαί, στέγη, μετακίνηση, πρόστιμα εάν κόβεται σε μαθήματα. Έτσι αν πεινάς πολύ μπορεί να μην έχεις κάπου να μείνεις, ή αν κοπείς σε ένα μάθημα δεν θα μπορείς να φας!!!

·  Η εισαγωγή manager στη διοίκηση των τμημάτων, κάτι που στοχεύει στο να κάνει τους φοιτητές ανίκανους να διαπραγματευτούν τα δικαιώματά τους με τη διοίκηση, όπως γινόταν μέχρι τώρα με το φοιτητικό σύλλογο, και απλά ο manager θα τα καταργεί νόμιμα, με την απειλή της υποχρηματοδότησης.

·  Συγχωνεύσεις σχολών κ 2 κύκλοι σπουδών: Διάσπαση δηλαδή του ενιαίου πτυχίου σε πολλές εξειδικεύσεις εκ των οποίων μία κανείς θα μπορεί να επιλέξει και η οποία θα χαρακτηρίζει το είδος του πτυχίου του. Έτσι ακόμα πιο μειωμένη θα είναι η δυνατότητα διαπραγμάτευσης ενός ισχυρού πτυχίου στην αγορά εργασίας.

·  Πειθαρχικές διώξεις φοιτητών: Η Πρυτανεία της Πάτρας έχει ξεκινήσει να διώκει φοιτητές, προσπαθώντας να τους περάσει από πειθαρχικό συμβούλιο και να τους διαγράψει από τις σχολές τους, επιχειρώντας να «τιμωρήσει τη συνδικαλιστική τους δράση. Οι έξι αυτοί φοιτητές, (2 στους Ηλεκτρολόγους, 2 στη σχολή μας, και 2 στο Μαθηματικό), είναι οι πρώτοι που διώκονται για τη συνδικαλιστική τους δράση, με πειθαρχικά, από την χούντα των Συνταγματαρχών.

        Σε όλα αυτά τα προβλήματα που βρίσκονται ήδη στην καθημερινότητά μας, ή που θα βρεθούν μπροστά μας το αμέσως επόμενο διάστημα δεν μπορούμε να μείνουμε άπραγοι. Οι φοιτητές έχουν δείξει πως μπορούν να αντιστέκονται από το πιο μικρό και εξειδικευμένο πρόβλημα της σχολής τους, έως την πιο μεγάλη κεντρική τομή που προωθούν τα υπουργεία. Τα μέσα πάλης των μαζικών παραστάσεων και των καταλήψεων γραφείων καθηγητών έχουν δείξει πως μπορούν να λύσουν προβλήματα στη σχολή, οι συνελεύσεις οι καταλήψεις, οι συγκρούσεις και οι διαδηλώσεις, έχουν δείξει πως μπορούν να αντιπαρατεθούν και να νικήσουν τις επιθετικές κινήσεις ολόκληρων κυβερνήσεων.

Στο δρόμο του αγώνα συνεχίζουμε…

Όλοι στη Γενική Συνέλευση του Συλλόγου ΜΗΧ/ΜΗΧ την Τρίτη 05/04 στις 13:00 στα ΑΠ…

Η πρώτη μας Αφίσα

Όχι στην κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών. (Κείμενο Υπογραφών στο ΤΕΕ)

ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΑΜΟΙΒΩΝ 

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΑΠΑΣΧΟΛΟΥΜΕΝΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ

1. Το νομοσχέδιο «για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων» στέλνει τους συναδέλφους αυτοαπασχολούμενους μηχανικούς κάτω από το όριο επιβίωσης και ταυτόχρονα αποτελεί για τους μισθωτούς μηχανικούς αιτία για περαιτέρω συρρίκνωσης μισθών και δικαιωμάτων. Η κατάργηση του κώδικα ελάχιστων αμοιβών και της διαδικασίας κατάθεσης της αμοιβής του μηχανικού ως όρου για την έκδοση της οικοδομικής άδειας, σημαίνει ότι καταργείται κάθε διασφάλιση για την αμοιβή της εργασίας του μηχανικού. Η κίνηση αυτή στοχεύει στη μείωση του κόστους εργασίας σε όλα τα επίπεδα και θα ωφελήσει μόνο τις τράπεζες και τις μεγάλες κατασκευαστικές και μελετητικές εταιρείες. Η απελευθέρωση των αμοιβών και η έκθεση στον αυθαίρετο ανταγωνισμό θα αφήσει τους αυτοαπασχολούμενους μηχανικούς έρμαιο στην εκμετάλλευση των μεγάλων μελετητικών γραφείων και του εργοληπτικού κεφαλαίου. Επιπλέον, θα αποχαλινώσει την επίθεση των τεχνικών εταιρειών, στους μισθούς και τα εργασιακά δικαιώματα απέναντι σε χιλιάδες μηχανικούς, αποφοίτους ΤΕΙ, ΙΕΚ κλπ, που εργάζονται σε αυτές, με το πρόσχημα οι εταιρείες να γίνουν πιο «ανταγωνιστικές».
2. Η «απελευθέρωση των επαγγελμάτων», αποτελεί εδώ και δυο τουλάχιστον δεκαετίες πάγιο στόχο των δυνάμεων του κεφαλαίου και της ΕΕ, καθώς και «όρο» της πολιτικής του Μνημονίου, όρος μάλιστα ψευδεπίγραφος σε επαγγέλματα απολύτως ανοικτά όπως των μηχανικών. Κατά πρόσφατη άλλωστε διευκρίνιση και του πρωθυπουργού, αποτελεί προεκλογική δέσμευση της κυβέρνησης και αδιαπραγμάτευτη πολιτική της επιλογή. Βέβαια, στην κατεύθυνση της «απελευθέρωσης» του επαγγέλματος του μηχανικού οι τελευταίες κυβερνήσεις έχουν αναλάβει σημαντικές πρωτοβουλίες, όπως η αποσύνδεση πτυχίου – επαγγέλματος (μέσω των οδηγιών της ΕΕ), η ιδιωτικοποίηση των Δημοσίων Έργων και η συγκέντρωση του τεχνικού έργου σε λίγους κατασκευαστικούς ομίλους. Η πολιτική αυτή όχι μόνο δεν έφερε τίποτε θετικό για τους εργαζόμενους μηχανικούς, αλλά αντίθετα αποτέλεσε σημαντικό μοχλό για τη δραματική χειροτέρευση της θέσης τους.
3. Το ν/σ αποτελεί συνέχεια της πολιτικής της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της Ε.Ε. και του ΔΝΤ, μιας πολιτικής που στοχεύει στη συντριβή οικονομικών, εργασιακών, θεσμικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, στην κινεζοποίηση της ελληνικής κοινωνίας. Την πολιτική αυτή κατεύθυνση πλαισιώνουν:

• η ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα
• η σημαντική μείωση των μισθών στον δημόσιο τομέα
• η αύξηση της ανεργίας στον κλάδο
• η υπονόμευση του δικαιώματος στην κοινωνική ασφάλιση
• η φορολογική ληστεία

1. Απέναντι σε αυτή την εξέλιξη η διοίκηση του ΤΕΕ ευθυγραμμίζεται απόλυτα με τις κυβερνητικές επιλογές και το μόνο για το οποίο κόπτεται είναι η εξασφάλιση των εισφορών υπέρ του ΤΕΕ και του ΤΣΜΕΔΕ από αμοιβές που ουσιαστικά δεν θα καταβάλλονται. Διευκολύνει την ψήφιση του ν/σ, παζαρεύοντας με την κυβέρνηση την προπτική να γίνει το ΤΕΕ ο φορέας πιστοποίησης όλων των τεχνικών επαγγελμάτων, με επιβολή συνεχών εξετάσεων και κατάργηση των επαγγελματικών μας δικαιωμάτων, όπως εξάλλου ήδη γίνεται με τους φραγμούς που τίθενται για την διενέργεια ενεργειακών επιθεωρήσεων βάσει του ΚΕΝΑΚ. Επιπλέον, με αποκλειστική ευθύνη της διοίκησης του ΤΕΕ συνεχίζεται η αποψίλωση των υπηρεσιών εξυπηρέτησης των μηχανικών με τις εκατοντάδες απολύσεις συμβασιούχων και τον καθημερινό εξευτελισμό των συναλλασσόμενων με το ΤΣΜΕΔΕ συναδέλφων.
2. Μπροστά σε αυτή την κανιβαλική επίθεση δεν μας αντιστοιχεί ο ρόλος που αναλαμβάνει η διοίκηση του ΤΕΕ, ρόλο επαίτη που ζητά από το κράτος να επιταχύνει την ανάπτυξη με ΕΣΠΑ, ΣΔΙΤ, συμβάσεις παραχώρησης και fast track. Εμείς οι μηχανικοί θέλουμε να διεκδικήσουμε με αγωνιστικό τρόπο την αξιοπρέπεια, τη δουλειά, την κοινωνική ασφάλιση, ως εργαζόμενοι που αξιοποιούν την επιστημονική τους γνώση για λογαριασμό της κοινωνίας και όχι του κέρδους. Γιατί η κατάρρευση του συστήματος των αμοιβών και η περαιτέρω απελευθέρωση του ανταγωνισμού θα ευτελίσει το επίπεδο μελετών και επιβλέψεων, πράγμα που τελικά επιστρέφει στο κοινωνικό σύνολο. Φαινόμενα όπως η κατάρρευση κτηρίων στους σεισμούς, εργατικά ατυχήματα, περιβαλλοντικά εγκλήματα, πολεοδομικές αυθαιρεσίες θα είναι πλέον ο κανόνας.

Καλούμε όλους τους συναδέλφους να διαλέξουν την αγωνιστική διέξοδο, στον πόλεμο που κυρήχτηκε ενάντια στην εργασία και τα δικαιώματα μας. Η πολιτική της κυβέρνηση προσπαθεί να στρέψει τη μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη, στην πραγματικότητα όμως μας πλήττει όλους από κοινού. Αυτοαπασχολούμενοι, μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα, δημόσιοι υπάλληλοι και άνεργοι, πρέπει όλοι μαζί να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, βάζοντας στο στόχαστρο όχι μόνο την αντιλαϊκή πολιτική, αλλά και τα παπαγαλάκια της στον κλάδο.

Δηλώνουμε δημόσια ότι την Τρίτη 1η Φλεβάρη 2011 θα παραστούμε στη συνεδρίαση της Διοικούσας Επιτροπής του ΤΕΕ αξιώνοντας:

• την απόσυρση του νομοσχεδίου για την κατάργηση του "κώδικα αμοιβών"
• την άμεση αποχώρηση του ΤΕΕ από τον «διάλογο» της κυβέρνησης για το επίμαχο νομοσχέδιο
• την ανάκληση όλων των συναδέλφων μελών του ΤΕΕ, από όλες τις επιτροπές αξιολόγησης στους διαγωνισμούς του δημοσίου

Εκδήλωση από την Σ.Ε.Κ., τη Δευτέρα 21-03, στις 13:00

       Η Συντονιστική Επιτροπή κατάληψης των Μηχανολόγων Μηχανικών, διοργανώνει τη Δευτέρα 21-03, εκδήλωση που θα συζητήσει για τις κινηματικές διεργασίες μέσα στην κρίση,το εργασιακό μέλλον των φοιτητών όπως αυτό διαγράφεται μέσα από τις αναδιαρθρώσεις στην εργασία, αλλά και το πώς προετοιμάζεται να αλλάξει μέσα από το νέο νόμο της Διαμαντοπούλου.Ακόμα θα συζητηθεί το άνοιγμα του επαγγέλματος του Μηχανικού και οι κυρώσεις που φέρνει αυτό στους Μηχανολόγους και στην αυρανή τους εργασιακή κατάσταση....

       Η εκδήλωση θα γίνει στις 13:00. Καλούμε όλους τους φοιτητές Μηχανολόγους να παρακολουθήσουν και να συμμετάσχουν στη συζήτηση...

Καθηγητικό μπλόκ vs Φοιτητικό Κίνημα

Εν μέσω των πανηγυρισμών της κυβέρνησης για την επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους, η οποία πολύ απλά σημαίνει ότι έρχονται και άλλα μέτρα παρόμοια με όσα μέχρι τώρα έχουν παρθεί, έρχεται το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας που στόχος του είναι η μείωση των αποδοχών των εργαζομένων και η περαιτέρω απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Αυτά τα πράγματα βρίσκονται μέσα στον ίδιο σχεδιασμό της κυβέρνησης μαζί με την αναδιάρθρωση στην εκπαίδευση που στο επίπεδο των σχολείων, των γυμνασίων και των λυκείων επιβάλλει μεταξύ άλλων κλεισίματα-συγχωνεύσεις μονάδων. Οι μαθητές αντιδρούν με καταλήψεις και η υπουργός παιδείας συκοφαντεί τους αγώνες τους και προσπαθεί να τρομοκρατήσει τους ίδιους.

Αντίστοιχα στο επίπεδο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, είμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με τον νόμο πλαίσιο. Αυτή τη φορά ο νόμος έρχεται πιο συνολικός και πιο σφοδρός από το παρελθόν. Η αναβολή της κατάθεσης του νόμου στη βουλή προς ψήφιση στις 15 Γενάρη, έχει να κάνει με τις διαρκείς μας κινητοποιήσεις πριν τα Χριστούγεννα, με το ότι το μέτωπο της παιδείας είναι ανοιχτό και ο οποιοσδήποτε, ακόμα και το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου, θα το σκεφτεί πολλές φορές για το αν θα έρθει σε ευθεία σύγκρουση μαζί του.

 Πολλές ήταν οι περιπτώσεις που οι φοιτητικές κινητοποιήσεις, οι καταλήψεις και οι πορείες, έβαλαν φραγμούς στην πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων για την εκπαίδευση. Από τον νόμο 815 το 1979 μέχρι και τα φοιτητικά κινήματα του ’06 και του ’07 για τον Νόμο Πλαίσιο της Γιαννάκου και για την Αναθεώρηση του Άρθρου 16 πολλοί νόμοι δεν ψηφίστηκαν ποτέ ή έμειναν στα χαρτιά. Όπως και τότε η αναδιάρθρωση αυτή, που ,αν πετύχει , θα ανατρέψει τους όρους με τους οποίους σπουδάζαμε μέχρι τώρα, αλλά και θα αλλάξει πλήρως το εργασιακό μας μέλλον διαλύοντάς το, δεν είναι μια ενέργεια την οποία το υπουργείο μπορεί να ολοκληρώσει επιτυχημένα αποκλειστικά και μόνο μέσα από το Κοινοβούλιο και τα νομοθετήματα, ή από την προπαγάνδα των ΜΜΕ και τα προβοκάτσια τους με το άσυλο. Ανέκαθεν οι εκάστοτε κυβερνήσεις αναζητούσαν συμμάχους εντός των πανεπιστημίων για να προωθήσουν την πολιτική τους. Και το στρώμα το οποίο παραδοσιακά στήριζε και στηρίζει την πολιτική τους δεν είναι άλλο από το καθηγητικό.

Οι καθηγητές είναι αυτοί που, εξ’ αιτίας της ίδιας τους της θέσης, είναι επιφορτισμένοι με το να πραγματοποιήσουν στις σχολές τις  αλλαγές που επιδιώκει η κυβέρνηση ,οι οποίες πάνε κόντρα στα συμφέροντα των φοιτητών. Είναι κατά μια έννοια «ιμάντας μεταβίβασης» της κυβερνητικής γραμμής μέσα στα πανεπιστήμια. Είναι το στρώμα που έχει όλα τα εφόδια ώστε να υλοποιήσει τους νέους νόμους και να λειτουργήσει το Πανεπιστήμιο με βάση αυτούς. Είναι η δική τους παραίνεση-προειδοποίηση-απειλή : « Κάτσε καλά», που είναι η εν δυνάμει πιο αποτελεσματική από όλες τις αντίστοιχες. Γιατί είναι η πιο άμεση και ενδυναμώνεται από την εξουσία του καθηγητή επί των φοιτητών , μέσα από τις αρμοδιότητες που έχει ο πρώτος σε σχέση με τους δεύτερους αλλά και από το κατασκεύασμα του ακαδημαϊκού κύρους. Η παρουσίαση δηλαδή του καθηγητή ως την αυθεντία, ως τον άνθρωπο στον οποίο πρέπει να υπακούει ο νέος, κάτι που έχουν φροντίσει να μας περάσουν από τα παιδικά μας ακόμη χρόνια, αναπαράγει από μόνη της κάποιες θέσεις εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου μέσα στο Πανεπιστήμιο. Ιδιαίτερα όταν η άποψη του καθηγητή θεωρείται σωστή ακόμα κι αν δεν αφορά στενά το εκπαιδευτικό έργο, αλλά επεκτείνεται και στους τρόπους συμπεριφοράς, στις αξίες της ακαδημαϊκής κοινότητας και γενικά στην κουλτούρα και τον τρόπο ζωής και δράσης των φοιτητών, τότε μπορούμε να πούμε πως αναπαράγει ιδεολογικά τις ίδιες τις σχέσεις εξουσίας που εμφανίζονται μέσα στην παραγωγική διαδικασία.

Το μοντέλο του πειθήνιου φοιτητή, που υπακούει στους ανώτερούς του γιατί «αυτοί ξέρουν καλύτερα», που δεν του αρμόζει να αντιμιλά, αλλά πρέπει να υλοποιεί άκριτα τα διάφορα πρότζεκτς-ασκήσεις και γενικά τα βίτσια του κάθε καθηγητή για να μπορέσει να πάρει πτυχίο ή για να πάρει βαθμό στην διπλωματική του, είναι το ίδιο που χρειάζεται να υπάρχει και στον αυριανό εργαζόμενο, ακριβώς για να είναι παραγωγικός, ανεξάρτητα από το πώς αυτό επηρεάζει τη ζωή του, το μισθό του, ή τον ελεύθερο χρόνο του.

Μπορούμε να πούμε λοιπόν πως ο ρόλος του καθηγητικού μπλοκ πέρα από το πρακτικό επίπεδο της παροχής των συγκεκριμένων γνώσεων και με συγκεκριμένο τρόπο, δηλαδή όσα πρέπει να ξέρουμε για να είμαστε χρήσιμοι στο αφεντικό μας, υφίσταται και σε ένα ιδεολογικό επίπεδο. Στο επίπεδο αυτό, ρόλος της θέσης των καθηγητών μέσα στον εκπαιδευτικό μηχανισμό είναι να προετοιμάσουν τους φοιτητές-μελλοντικούς εργαζομένους για τους όρους που θα συναντήσουν αύριο στην εργασία τους, δηλαδή να εγχαράσσουν στους φοιτητές έναν συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, αντίστοιχο με τους όρους αυτούς.

Οι συνηθισμένες πλέον  απειλές για χάσιμο της εξέτασης του μαθήματος από κάποιους καθηγητές (λες και οι άλλοι δεν έχασαν διδακτικές ώρες) ,πολύ λιγότερο έχουν να κάνουν με την παροχή των γνώσεων και πολύ περισσότερο κινούνται στα πλαίσια της συμμαχίας υπουργείου-καθηγητών που αναφέρεται παραπάνω, και σκοπό έχουν την τρομοκράτηση των φοιτητών ώστε να μην κινητοποιηθούν και την ποινικοποίηση τους αν τελικά αγωνιστούν. Στα ίδια πλαίσια κινούνται και οι πρωτοφανείς, μετά τη χούντα, πειθαρχικές διώξεις φοιτητών. Το να περάσει η αντίληψη στους φοιτητές ότι όποιος παρεκκλίνει από τις αρχές και τις αξίες του Πανεπιστημίου όπως αυτές τις ορίζει ο κάθε Πρύτανης, είναι κάτι που καταστέλλει ωμά την αυτοτέλεια των φοιτητών. Καταστέλλει τη δυνατότητά τους να αναδεικνύουν τα μέσα πάλης που επιλέγουν αυτοί απέναντι σε μια πολιτική που επιτίθεται σε αυτούς και όχι σε κάποιον βολεμένο πρύτανη.

Οι καθηγητές, λοιπόν, φροντίζουν να δείχνουν σε κάθε ευκαιρία την εξουσία την οποία έχουν πάνω στους φοιτητές, με διάφορους τρόπους, όπως με τα μαζικά κοψίματα, με τις απειλές για χαμένα εξάμηνα ή προόδους αν οι «κακοί» φοιτητές κάνουν καταλήψεις, μέχρι και πειθαρχικά συμβούλια, όπως αναφέρεται παραπάνω. Και αυτό γιατί στο πανεπιστήμιο, όπως και στις υπόλοιπες βαθμίδες του εκπαιδευτικού μηχανισμού, ο φοιτητής πρέπει να μαθαίνει και πώς να υπακούει και να υποτάσσεται σε αυτόν που είναι ανά συγκυρία από πάνω του, και να το θεωρεί και κάτι το φυσιολογικό, κάτι το οποίο είναι έτσι γιατί «έτσι είναι».

Υπάρχουν ωστόσο και καθηγητές που δεν συμφωνούν με τους νόμους που κατεβαίνουν, ή που εμφανίζουν μια κάπως διαφοροποιημένη στάση από αυτήν της πλήρους συμπόρευσης με την Κυβερνητική γραμμή. Αποδεικνύεται πάντως από όλες τις κομβικές στιγμές του εκπαιδευτικού κινήματος, πως μόνο μέσα από την πίεση των φοιτητών και των πρακτικών των αγώνων τους υπάρχει περίπτωση να αποκτήσουν οποιαδήποτε βαρύτητα τυχόν τοποθετήσεις καθηγητών που για διάφορους λόγους (κυρίως από συντεχνιακή σκοπιά) εναντιώνονται σε πτυχές της αναδιάρθρωσης. Έτσι εξηγείται και η επιμονή κάποιων καθηγητών, όπως του Παντελάκη και του πρύτανη, να μην παρευρίσκονται οι φοιτητές σε τμήματα, συγκλήτους και τα συναφή λες και όσα συμβαίνουν εκεί μέσα δεν αφορούν τους φοιτητές, τη στιγμή που το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Θέλουν να αποφύγουν την πίεση των φοιτητών, που μπορεί να συντρίψει την ενότητα του καθηγητικού μπλοκ και να οξύνει στο μέγιστο τις όποιες αντιθέσεις προκύπτουν εντός του.

Εξαιρούνται από όλα αυτά προφανώς συμβασιούχοι καθηγητές που ούτως ή άλλως λειτουργούν κάτω από το καθεστώς ανασφάλειας και προφανώς πολώνονται και συμπορεύονται συχνά με τους φοιτητές, ακόμα και με δικές τους πρωτοβουλίες δράσης. Τελευταίο παράδειγμα ο αγώνας των 407 για να μην απολυθούν λόγω της περικοπής των δαπανών για αυτούς από το υπουργείο, με αφορμή την εξυγίανση του δημοσίου.

Μπορούμε λοιπόν να καταλήξουμε σε κάποια αρκετά ασφαλή συμπεράσματα σύμφωνα με την παραπάνω ανάλυση. Καταρχήν γίνεται σαφές πως η έννοια της ακαδημαϊκής κοινότητας, η οποία παρουσιάζει κάτι ενιαίο, κάτι που όλοι μπορούν να υπερασπίζονται με τον ίδιο τρόπο ανεξάρτητα από το αν είναι φοιτητές, καθηγητές, συμβασιούχοι, μεταπτυχιακοί, είναι κάτι που στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Δεν θα μπορούσε άλλωστε, αφού κανείς δεν μπορεί να φανταστεί κοινά πράγματα, κοινούς στόχους, κοινά συμφέροντα, ανάμεσα σε ένα φοιτητή και έναν καθηγητή Πανεπιστημίου, όταν ο πρώτος παλεύει για να πάρει ένα πτυχίο που θα του διασφαλίζει τα στοιχειώδη στην αγορά εργασίας και ο δεύτερος έχει ήδη εξασφαλισμένη και μόνιμη δουλειά, εξασφαλισμένο κύρος, λόγω θέσης μέσα στην ελληνική κοινωνία. Ακόμα ο ένας είναι που εκπαιδεύεται μέσα σε ένα μηχανισμό που θέλει να παράξει τους αυριανούς εργαζόμενους, ενώ ο άλλος επιβλέπει την προετοιμασία του. Ο ένας οφείλει να διαμορφώνει έναν τρόπο συμπεριφοράς που να υποτάσσεται σε μια ομαλή διαδικασία, να διαμορφώνει αξίες όπως την υπακοή στου ανώτερούς του, να διαμορφώνει κουλτούρα όπως την άκριτη υλοποίηση διαταγών ανάλογα με κάποια πρότυπα, ενώ ο άλλος είναι που διαμορφώνει αυτά ακριβώς τα πρότυπα και είναι υπεύθυνος για την εφαρμογή τους πάνω στον πρώτο.

Η απάντηση των φοιτητών θα πρέπει να είναι πως μπορούν να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντι στις παράλογες απαιτήσεις και τις αυθαιρεσίες οποιουδήποτε καθηγητή. Οφείλουμε να γνωρίζουμε πως οι θέσεις εξουσίας τους γίνονται πύργος από τραπουλόχαρτα μπροστά στη μαζική αμφισβήτησή τους από εμάς τους φοιτητές. Η δυνατότητά τους να μας τιμωρούν με μαζικά κοψίματα, όπως ο Παπανικολάου, υπάρχει όσο την αφήνουμε εμείς να υπάρχει. Οι απειλές για την εξεταστική καταρρέουν μπροστά σε έναν σύλλογο που με δύναμη υπερασπίζεται το μέλλον του και διασφαλίζει και την καθημερινότητά του μέσα στη σχολή. Οι πειθαρχικές διώξεις, μας φαίνονται σαν κακόγουστη πλάκα, όταν καταφέρνουμε να τα καταγγέλλουμε μαζικά ακόμα και μέσα σε κάθε τμήμα και σε κάθε σύγκλητο.

Όταν η διεκδίκηση βαφτίζεται παραβατικότητα…

Εδώ και ένα μεγάλο χρονικό διάστημα γίνεται λόγος μέσα στον σύλλογο μας όχι μόνο για τις πρακτικές του φοιτητικού κινήματος και πως αυτές διεξάγονται μέσα στο Ελληνικό πανεπιστήμιο, αλλά και για την νομιμότητα αυτών. Το συγκεκριμένο ζήτημα ανοίχτηκε από την μεριά του πρύτανη Παναγιωτάκη και του Παντελάκη πρόεδρου της σχολής έτσι ώστε να μπορέσουν να δικαιολογήσουν στα μάτια των φοιτητών αλλά και της ευρύτερης κοινωνίας το ζήτημα των πειθαρχικών διώξεων σε φοιτητές για συνδικαλιστική δράση.

Κατά την γνώμη μας για να ανοίξει μια συζήτηση για την νομιμότητα και την παραβατικότητα πρέπει να δούμε τι είναι πραγματικά νόμιμο, τι είναι πραγματικά παραβατικό. Αν εξετάσουμε την ιστορία του φοιτητικού αλλά και του ευρύτερου λαϊκού κινήματος θα δούμε ότι σε ιστορικές φάσεις όπως της χούντας των συνταγματαρχών ήταν παράνομη η διεξαγωγή απεργιών ή καταλήψεων και γενικότερα οποιαδήποτε όψη αμφισβήτησης του συστήματος. Όμως μέσα από την πάλη του ο λαός κατάφερε να νομιμοποιήσει και συνταγματικά και στην συνείδηση του κόσμου τέτοια μέσα πάλης . Σήμερα 40 χρόνια μετά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την «παραβατικότητα» μέσα στο Ελληνικό πανεπιστήμιο και πρέπει να σκεφτούμε αν είναι πραγματικά παραβατικό να υπερασπίζεσαι ή να λειτουργείς στην βάση αποφάσεων του φοιτητικού συλλόγου δηλαδή του μεγαλύτερου οργάνου λήψης αποφάσεων των φοιτητών. Μάλλον σύμφωνα με τα λεγόμενα του πρύτανη στην μαζική παράσταση στις 24/02 είναι. Ο Πρύτανης αναφερόμενος στον κόσμο που έκανε μαζική παράσταση στην πρυτανεία αποτύπωσε την άποψη ότι αυτός θα κρίνει τι είναι παράνομο, τι είναι συνδικαλισμός, πως πρέπει να παλεύουν οι φοιτητές. Ας μας απαντήσει λοιπόν ο Πρύτανης:

Αν κάποιος δεν παλεύει με τον τρόπο που θέλει ο ίδιος και το Υπουργείο, θα διώκεται ποινικά; Αν συλλογικότητες ακολουθούν πάγιες πρακτικές του φοιτητικού κινήματος όπως π.χ.  καταλήψεις πολιτικών χώρων πρέπει να διωχθούν όσοι συμμετέχουν ποινικά; Αν κάποιος υπερασπίζεται τις αποφάσεις του φοιτητικού του συλλόγου αλλά και τις πρακτικές του θα διώκεται ποινικά;

Η άποψή μας είναι ότι μόνος στόχος αυτής της στάσης είναι η ποινικοποίηση των αγώνων και των πρακτικών του κινήματος, είναι η τρομοκρατία. Κατά την γνώμη μας συμβαίνει κάτι τέτοιο αυτήν την περίοδο που συζητιέται η ψήφιση του νόμου Διαμαντοπούλου για να μην υπάρξει από την μεριά των φοιτητών κανενός είδους αντίσταση. Το κράτος μέσα από το καθηγητικό μπλοκ και κάποιους διαθέσιμους πρωτοπόρους όπως τον Παναγιωτάκη, στοχεύει στη διάλυση των ριζοσπαστικών δυνάμεων και των ριζοσπαστικών πρακτικών μέσα στο Πανεπιστήμιο.

Για μια Κυβέρνηση που συνεχώς φέρνει νέα κύματα μέτρων στην εργασία, που παρουσιάζει νόμους εκτρώματα που δήθεν θα σώσουν το δημόσιο Πανεπιστήμιο, το μόνο επιχείρημα που της έχει μείνει για να παραπλανήσει και να καταστείλει τον εξοργισμένο λαό, είναι το ότι όποιος δεν συμμορφώνεται με τους νόμους είναι παραβάτης. Όποιος δεν πληρώνει διόδια και εισιτήρια στα αστικά λεωφορεία μπαίνει φυλακή. Όποιος μπαίνει στο άσυλο και δεν είναι φοιτητής, ακόμα κι αν είναι μετανάστης που απεργεί με ραμμένο στόμα και διεκδικεί οικονομικό και πολιτικό άσυλο, είναι παραβάτης και πρέπει να τιμωρηθεί. Όποιος φοιτητής υλοποιεί συλλογικές αποφάσεις ή έχει συνδικαλιστική δράση, αν διαφωνεί ο πρύτανης με αυτήν , διαγράφεται από τη σχολή.

         Πού πήγε η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, πού πήγε η ελεύθερη συνδικαλιστική δράση; Πού πήγε ο δημοκρατικός διάλογος που ζητάει ο Πρύτανης από τους φοιτητές και την Πανεπιστημιακή κοινότητα: Το Πανεπιστήμιό μας πάει να μετατραπεί από χώρο δημοκρατικό σε σωφρονιστικό ίδρυμα. Εμείς ως φοιτητές στο σχέδιο τους να ποινικοποιήσουν τον συνδικαλισμό και να τρομοκρατήσουν το φοιτητικό κίνημα πρέπει να δώσουμε την απάντηση των συλλογικών αγώνων για να μπορέσουμε να προστατεύσουμε το παρελθόν αλλά και το μέλλον μας. Παραβάτες είναι αυτοί που παρεμβαίνουν στο μέλλον μας χωρίς να ακούνε κουβέντα από εμάς τους ίδιους και όχι αυτοί που αντιστέκονται σε μια τέτοια πολιτική.

ΑΝ.Α.ΧΩ.ΜΑ

ΑΝεξάρτητος Αριστερός ΧΩρος ΜηχΑνολόγων