Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Καταγγέλλουμε τους τραμπούκους της ΔΑΠ.

Το τελευταίο διάστημα είδαμε το φοιτητικό κίνημα να βγαίνει δυναμικά σε καταλήψεις διαρκείας και να διεκδικεί την ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης έτσι όπως προωθούταν μέσω του Ν. Διαμαντοπούλου, αλλά και την ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής.

Η παράταξη της ΔΑΠ με πολύ αποφασιστικό τρόπο προσπάθησε να σαμποτάρει τις κινητοποιήσεις στηρίζοντας το ρεύμα της αντικατάληψης με κάθε τρόπο, αλλά και χρησιμοποιώντας τις απειλές των Πρυτανικών αρχών για χάσιμο εξαμήνου και εξεταστικής ώστε να ανοίξει τις σχολές και να επιτύχει να επιστρέψουν οι φοιτητές σε κατάσταση ομαλότητας, εγκαταλείποντας τον αγώνα τους.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΔΑΠ στηρίζει με τόσο ξεδιάντροπο και θρασύδειλο τρόπο το Υπουργείο παιδείας και απ’ ότι φαίνεται δεν ήταν και η τελευταία. Βασικό αίτημά της πέρα από το άνοιγμα των σχολών σε όλη τη διάρκεια των κινητοποιήσεων, ήταν η ανασυγκρότηση του οργάνου της Ε.Φ.Ε.Ε. Η Ε.Φ.Ε.Ε. είναι ένα όργανο του φοιτητικού συνδικαλισμού που δε λειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια (από το ’96) καθώς το φοιτητικό κίνημα εγγυήθηκε αλλά και εγγυάται έκτοτε πως δεν θα υφίσταται. Ο λόγος είναι ότι εδώ και χρόνια το φοιτητικό κίνημα έχει καταφέρει μέσα από τις δομές των Γενικών Συνελεύσεων αλλά και απογραφειοκρατικοποιώντας τα Δ.Σ. (δηλαδή κάνοντάς τα όργανα που μπορούν μόνο να προωθήσουν αποφάσεις του Συλλόγου και όχι να αποφασίσουν αντί αυτού ή ενάντια σε αυτόν), να νικήσει οποιαδήποτε επίθεση έχει δεχθεί από την Κυβέρνηση, και να υπερασπιστεί την καθημερινότητα, τα πτυχία και το εργασιακό μέλλον των φοιτητών. Απέναντι σε αυτόν τον αμεσοδημοκρατικό τρόπο που χρησιμοποιούν οι φοιτητές για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, η ΔΑΠ προτείνει να δημιουργηθεί ένα πιο «επίσημο» όργανο, στο οποίο θα συμμετέχουν 21 «εκλεγμένοι» από τις φοιτητικές εκλογές, με βάση τα ποσοστά της κάθε παράταξης Πανελλαδικά.

Εμείς όχι μόνο θεωρούμε ότι το φοιτητικό κίνημα δεν έχει ανάγκη από κανένα φοιτητοπατέρα να διαχειρίζεται το φοιτητικό κίνημα σε κεντρικό και «επίσημο» επίπεδο, αλλά πως κάτι τέτοιο μπορεί να λειτουργήσει αντιπαραθετικά στις ίδιες τις κινητοποιήσεις των φοιτητών. Στο μόνο που θα χρησιμεύσει ένα τέτοιο όργανο, είναι να μπορεί η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ να διεξάγουν ανενόχλητοι το διάλογό τους με το Υπουργείο και την Κυβέρνηση, μέσα από ένα επίσημο όργανο των φοιτητών και να διαπραγματεύονται το πόσα λιγότερα θα χάσουμε από το μέλλον μας. Άλλωστε σε πολύ κρίσιμες στιγμές στο παρελθόν η Ε.Φ.Ε.Ε., έχει πάρει αποφάσεις που λειτουργούσαν τελείως κατασταλτικά για το φοιτητικό κίνημα και το άφηναν ξεκρέμαστο απέναντι στις δυνάμεις καταστολής και τον κρατικό μηχανισμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ’79, όπου οι Φοιτητικοί Σύλλογοι έκαναν καταλήψεις ενάντια στο νόμο 815 (ο αντίστοιχος νόμος πλαίσιο) και η Ε.Φ.Ε.Ε. τις κατήγγειλε. Ακόμα, όταν στην τότε επέτειο του Πολυτεχνείου, οι σύλλογοι αμφισβήτησαν τις κόκκινες ζώνες της αστυνομίας και εισέβαλαν στην Αμερικανική Πρεσβεία, η Ε.Φ.Ε.Ε. είχε πάρει απόφαση να μην γίνει καν πορεία. Το ’95, ο πρόεδρος της Ε.Φ.Ε.Ε. (μέλος της ΠΑΣΠ) έδωσε άδεια να εισβάλει η αστυνομία μέσα στο άσυλο του Πολυτεχνείου. Ήταν και η τελευταία φορά που λειτούργησε το συγκεκριμένο όργανο.

Σήμερα η ΔΑΠ μετά από κάλεσμα της Διαμαντοπούλου να συζητήσει στο υπουργείο για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος (τι ειρωνία!), στο οποίο και ανταποκρίθηκε, έρχεται με τραμπούκικο τρόπο να προωθήσει τη διαδικασία ανασυγκρότησης αυτού του οργάνου μέσα από τα Δ.Σ. Καταρχήν αυτή η διαδικασία είναι αντικαταστατική, αφού για να εκλεγούν σύνεδροι από τον κάθε σύλλογο πρέπει να έχει υπάρξει εκλογική διαδικασία για το συγκεκριμένο όργανο, κάτι που δεν έγινε στις φοιτητικές εκλογές, καθώς οι φοιτητές τυπικά ψηφίσανε για το ποιοι θα τους εκπροσωπήσουν στα Δ.Σ. και όχι στην Ε.Φ.Ε.Ε. Από την άλλη, μία τέτοια κίνηση είναι τελείως πραξικοπηματική, καθώς εξελίσσεται μέσα σε ένα Δ.Σ., χωρίς να έχει ανοιχτεί ή συζητηθεί ποτέ στις πλατειές μάζες των φοιτητών και στη Γενική μας Συνέλευση. Τέλος, το να θέλει η ΔΑΠ με κάθε τρόπο να ορίσει εκπροσώπους, ενώ έχει παρθεί ήδη απόφαση η όποια συζήτηση να διεξαχθεί μέσα στη Γενική Συνέλευση της Τρίτης 29-11,  δείχνει την εμμονή της να παρακάμψει τους συλλόγους και να υλοποιήσει μια αντικαταστατική και τελείως απονομιμοποιημένη κίνηση μέσα από ένα παραγοντομάζεμα, καθορίζοντας εν αγνοία των φοιτητών τον τρόπο με τον οποίο θα διεκδικούν τα δικαιώματά τους από δω και στο εξής.
Απέναντι στις τραμπούκικες πιέσεις της ΔΑΠ, για να συγκροτήσει το όργανο αυτό, ώστε να μπορούν τα στελέχη της να κάνουν καριέρα στο φοιτητικό συνδικαλισμό και το βουλευτιλίκι, πατώντας στις πλάτες του συλλόγου και του φοιτητικού κινήματος, υλοποιώντας τις πιο βαθιές επιθυμίες της Διαμαντοπούλου και της Κυβέρνησης, εμείς θα διασφαλίσουμε πως καμία τέτοια συγκρότηση δεν θα υλοποιηθεί, αφού κινείται πέρα κι έξω από τις συνειδήσεις των φοιτητών, που αγωνίζονται με θυσίες, απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και το Υπουργείο παιδείας.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Για τον απεργο…σπάστη, Κωστόπουλο.


                Χθες, Τετάρτη, 9 Νοεμβρίου, λίγες μέρες πριν την αγωνιστική επέτειο του Πολυτεχνείου του ’73, διεξήχθη παράσταση διαμαρτυρίας στον «κύριο» Κωστόπουλο την ώρα της Δυναμικής. Σκοπός αυτής της κίνησης, ήταν να καταγγελθεί το γεγονός πως ο συγκεκριμένος καθηγητής επέλεξε να μοιράσει στο διάλλειμα της διδασκαλίας του ένα κείμενο, άρθρο της Καθημερινής, το οποίο στοχοποιεί ξεκάθαρα το μέσο πάλης της απεργίας και παρακινεί την απεργοσπασία, αλλά και προτείνει την άμεση απόλυση όσων απεργούν.

Θεωρούμε πως υπάρχουν κάποια σημεία κριτικής σε αυτό. Καταρχήν δεν είναι δυνατόν ένας καθηγητής ο οποίος επαλειμμένα διακηρύττει μέσα στο μάθημά του, πως το Πανεπιστήμιο δεν υπάρχει για να διεξάγεται συνδικαλισμός και πολιτική, αλλά πως είναι αποκλειστικά ένας χώρος μάθησης και γνώσης, να κάνει επί της ουσίας «πολιτικές παρεμβάσεις» τέτοιου είδους. Πιστεύουμε, μετά από το τελευταίο περιστατικό, πως ο μόνος λόγος που δεν θέλει να διεξάγεται πολιτική στο σύλλογό μας, δεν είναι επειδή έχει κάποιο πρόβλημα με την πολιτική συζήτηση αυτήν καθεαυτή, εφόσον και ο ίδιος την επιδιώκει. Αντίθετα αποδεικνύεται, και από τον τρόπο με τον οποίο προσπάθησε να μας διώξει από το μάθημά του, πως το πρόβλημά του είναι το ιδεολογικό πρόσημο της συζήτησης που διεξάγεται μέσα στο σύλλογο φοιτητών Μηχανολόγων και τον χαρακτήρα των αποφάσεων που αυτός παίρνει. Δηλαδή αυτόν της συλλογικής, ριζοσπαστικής και αγωνιστικής διαπραγμάτευσης ενός καλύτερου μέλλοντος για τους φοιτητές.

Εκτός από αυτό, είναι για μας τελείως εξοργιστικό και υποκριτικό, κάποιος να επιχειρεί να διαδίδει τις απόψεις του, εκμεταλλευόμενος τη θέση εξουσίας του σε σχέση με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται. Έτσι μια πολιτική άποψη που αν είχε βγει από το στόμα ενός ΔΑΠίτη ή ΠΑΣΠίτη, το πιο πιθανό θα ήταν να έχει «φύγει σηκωτός», όταν υποστηρίζεται από έναν «αξιοσέβαστο», «ανώτερό μας» Καθηγητή, προβληματίζει, ή ακόμα δημιουργεί αποδέκτες.

Αυτήν την περίοδο, ολόκληρος ο ελληνικός λαός και η νεολαία βρίσκεται στο στόχαστρο της πιο αντιλαϊκής πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών. Ο μισθός του μειώνεται σχεδόν καθημερινά. Οι συντάξεις καταργούνται, δουλειές δεν υπάρχουν, και η ζωή έχει ακριβύνει τόσο, που δεν μπορούν να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες. Τι προτείνει ακριβώς ο συγκεκριμένος καθηγητής στον εργαζόμενο λαό, που δεν έχει ούτε μισθό καθηγητή Πανεπιστημίου, ούτε τη μόνιμη δουλειά ενός καθηγητή Πανεπιστημίου, ούτε κάνει έρευνα που να του προσδίνει επιπλέον κέρδος, με «υπαλλήλους» που τους πληρώνει το κράτος; Τους προτείνει να δεχθούν την κατάσταση ως έχει, μέχρι να ανακαλύψει με τους μεταπτυχιακούς του μια κατασκευή που θα αυξάνει τους μισθούς, καταναλώνοντας ηλιακή ενέργεια;

Ο ελληνικός λαός προσπαθεί να εξοικονομήσει χρήματα ώστε να μπορέσει να απεργήσει. Ο ελληνικός λαός προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο κουράγιο του έχει μείνει, για να μπορέσει να απαλλαχτεί από αυτήν την πολιτική. Ποτέ δεν υπήρξε ανατροπή κάποιας αντιλαϊκής πολιτικής, χωρίς να υπάρξουν διαρκείς απεργιακές κινητοποιήσεις. Ποτέ δεν υπήρξε εργατικός αγώνας που να πέτυχε νίκες, χωρίς να σταματήσει την παραγωγική διαδικασία, δηλαδή χωρίς να χρησιμοποιήσει το μέσο πάλης της απεργίας.

Τέτοιου είδους τοποθετήσεις όπως αυτές του Κωστόπουλου, εμείς θεωρούμε πως δεν χωράνε μέσα στο ελληνικό Πανεπιστήμιο και άρα δεν θα έπρεπε να ακούγονται. Είμαστε διατεθειμένοι να απαντήσουμε στον συγκεκριμένο καθηγητή όποτε επιλέξει πάλι να ξεκινήσει τέτοιου είδους άκρως συντηρητικές συζητήσεις. Όσο το μάθημά του θα είναι χώρος πολιτικού προβληματισμού για τον ίδιο, άλλο τόσο θα είναι και για μας.

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Αποτελέσματα Γενικής Συνέλευσης Μηχανολόγων Μηχανικών

Κοινό Πλαίσιο: 69
ΜΑΣ: 22
ΠΑΣΠ: 19
ΔΑΠ: 18


Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Μετά το «κούρεμα» έρχεται και η «φάπα»!


Τα ΜΜΕ προσπαθούν τις τελευταίες μέρες να προβάλουν μια εικόνα, πως η σταθεροποίηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, είτε είναι πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ είτε είναι μιας «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας», σημαίνει και καλύτερη μοίρα για τα εργαζόμενα στρώματα. Αντίθετα! Όσο πιο ασταθείς είναι τέτοιες πολιτικές τόσο πιο καλά για εμάς τους νέους και για το λαό, αλλά και για τις κινητοποιήσεις μας. Όσο περισσότερο φοβάται ο Γιωργάκης μήπως πέσει η Κυβέρνησή του από το λαό, τόσο το καλύτερο.
Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, δεν γίνεται ούτε για να αλλάξει η πολιτική που ασκείται, ούτε επειδή ένα άλλο πρόσωπο «κοινά αποδεκτό» από τα καθεστωτικά κόμματα θα αλλάξει την τύχη του λαού. Ο μόνος λόγος που γίνεται είναι για να σταθεροποιηθεί η προώθηση αυτής της πολιτικής, και η εφαρμογή της στους χώρους δουλειάς και στους χώρους εκπαίδευσης και αυτό είναι απόλυτα σαφές από όλες τις δηλώσεις.
Για το κούρεμα:
Το κούρεμα εμφανίζεται ως μια φοβερή λύση και μοναδική ευκαιρία για την ελληνική οικονομία. Τι είναι όμως αλήθεια αυτό το κούρεμα;  Είναι η μείωση του χρέους της Ελληνικού κράτους προς τις τράπεζες τους εξωτερικού και η μετακύλισή του στην ελληνική οικονομία. Δηλαδή το κούρεμα του 50% σημαίνει κούρεμα στην ελληνική οικονομία κατά 50%. Το κούρεμα του χρέους ξεπληρώνεται με το άδειασμα των ασφαλιστικών ταμείων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Ταυτόχρονα δεν ισχύει ούτε το ότι οι ελληνικές τράπεζες γίνονται δημόσιες. Σαν αντάλλαγμα για την ανάληψη κομματιού του χρέους από τις ελληνικές τράπεζες, το ελληνικό κράτος αγοράζει έναν μεγάλο αριθμό μετοχών (με τα χρήματα που θα πάρει από το ξεπούλημα που περιγράψαμε) και οι ελληνικές τράπεζες ύστερα «κόβουν» πολύ περισσότερες μετοχές υποτιμώντας την αξία τους. Με αυτόν τον τρόπο επί της ουσίας τονώνεται όπως λένε η αγορά, δηλαδή κυκλοφορεί περισσότερο ρευστό μέσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα στην Ελλάδα, το ρευστό των ασφαλιστικών ταμείων και της δημόσιας περιουσίας. Με αυτόν τον τρόπο οι τράπεζες (υποτιμώντας δηλαδή τις μετοχές τους) κερδίζουν και από το ρευστό που τους έδωσε το ελληνικό κράτος και από τις νέες αγορές μετοχών που ακολουθούν την υποτίμηση. Ταυτόχρονα το ελληνικό κράτος αγοράζει μετοχές που αμέσως υποτιμούνται και τις οποίες θα πουλήσει σε λίγα χρόνια σε ξένες ή ελληνικές τράπεζες σε πολλαπλάσια μικρότερη τιμή.
Αυτή είναι η κομπίνα που στήσανε με το χρέος. Και πάλι, ο ελληνικός λαός βρίσκεται χρεωμένος. Το χρέος του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το πληρώνει με τις επί δεκαετίες καταθέσεις του στα ασφαλιστικά ταμεία. Μπροστά μας, με το κούρεμα, έχουμε  μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, μέσα στο ευρώ, που δε θίγει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών, ίσα-ίσα τονώνει τους ρυθμούς κέρδους τους. Η εσωτερική μετακύλιση του χρέους δεν αποτελεί διαγραφή του και ρίχνει το χρέος στις πλάτες του ελληνικού λαού.

Για τη φάπα:

Ο μόνος τρόπος να είναι φιλολαϊκή η διέξοδος από την κρίση είναι να γίνει σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που λειτουργούν οι ελληνικές Κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες.
Η είσοδος της Ελλάδας στο Ευρώ ήταν μια κίνηση που καμία σχέση δεν είχε με τη διευκόλυνση των λαϊκών στρωμάτων. Το Ευρώ, ως σκληρό νόμισμα, μπορεί να δίνει στα μεγάλα ελληνικά κεφάλαια και ειδικά στις ελληνικές τράπεζες και το εφοπλιστικό κεφάλαιο σταθερές αποδόσεις στις επενδύσεις τους με μικρό ρίσκο. Επί της ουσίας για τα λαϊκά στρώματα δε βοήθησε πουθενά. Η ακρίβεια δικαίως συνδέθηκε με την αλλαγή της δραχμής και τις στρογγυλοποιήσεις προς τα πάνω των τιμών. Επί πλέον η αδυναμία της Ελλάδας να υποτιμά εξωτερικά το νόμισμά της όταν ήταν σε ύφεση έκανε αναγκαστική την εσωτερική υποτίμηση της οικονομίας της, δηλαδή όλο και μικρότεροι μισθοί, όλο και πιο μικρή η αγοραστική δύναμη του χρήματος (αγοραστική δύναμη= δυνατότητα ενός χρηματικού ποσού να ανταλλάσσεται με προϊόντα ή υπηρεσίες).
Η ευρωπαϊκή ένωση συστηματικά υποβάθμισε και κατέστρεψε τις περισσότερες παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, με αποτέλεσμα να αγοράζουμε μόνο από ξένες αγορές και να μην μπορεί σε καμία περίπτωση να ξεπληρωθεί το χρέος. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και μετά από όλα αυτά τα μέτρα Τα συνολικά έσοδα του κράτους παραμένουν λιγότερα από τα έξοδα. Ακόμα η Ευρωπαϊκή Ένωση έπαιξε ένα ρόλο μηχανισμού πίεσης πάνω στον ελληνικό λαό ώστε να επιβάλλονται όλο και πιο αντιλαϊκά μέτρα τις τελευταίες δεκαετίες και να καταργούνται συνεχώς λαϊκά κεκτημένα. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αποτελεί δημιούργημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως και η κατεύθυνση για ιδιωτικοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και της υγείας, για ξεπούλημα του δημόσιου χρήματος, και για την κατασταλτική θωράκιση του κρατικού μηχανισμού από τα λαϊκά κινήματα.
Μόνο λοιπόν η έξοδος από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαική Ένωση μπορεί να αλλάξει τις παραπάνω κατευθύνσεις. Τα ΜΜΕ και οι Κυβερνόντες προσπαθούν να τρομάξουν τον κόσμο όσον αφορά την έξοδο από το Ευρώ. Όμως οικονομικές μελέτες λένε πως η Έξοδος από το Ευρώ με ταυτόχρονη εθνικοποίηση των μεγάλων ελληνικών τραπεζών και μεγάλων παραγωγικών μονάδων, ώστε να δεσμευτούν τα κεφάλαιά τους και να μη φύγουν και να τα επενδύσουν σε τράπεζες του εξωτερικού θα σημάνει μια maximum υποβάθμιση του νομίσματος και της εσωτερικής οικονομίας στο 30%. Σήμερα μόνο με το κούρεμα υποβαθμίζεται 40%. Αν δούμε και το πόσο υποβαθμίστηκαν οι μισθοί από όταν ξεκίνησε η κρίση, μιλάμε για πολλαπλάσια μεγαλύτερες απώλειες στην κατεύθυνση που χαράζει σήμερα η Κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της.
Η έξοδος από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση πέραν του ότι εξασφαλίζει μια διαφορετική κατεύθυνση σίγουρα πιο συμφέρουσα για τον ελληνικό λαό, σηματοδοτεί μια ταχεία παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Σημαίνει πως θα αρχίσουν πάλι να λειτουργούν εργοστάσια και οικοδομές, η ανεργία θα μειωθεί δραματικά.
Όσο για το χρέος, ο μόνος τρόπος να απαλλαχθούμε από αυτό είναι να το διαγράψουμε. Μπορούμε να κάνουμε εξωτερική στάση πληρωμών με βάση το διεθνές δίκαιο. Αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να λειτουργούμε μέσα στο φαύλο κύκλο των Ευρωπαϊκών και Αμερικάνικων Δανείων, που μόνο αποτέλεσμα έχουν τη συνεχή υποβάθμιση των μισθών, τους όλο και χειρότερους όρους δουλειάς, την ανασφάλιστη εργασία και την διόγκωση της ανεργίας.

Η απαλλαγή από το χρέος, μαζί με την ανατροπή της κατεύθυνσης που βάζει την Ελλάδα σε ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η κρατικοποίηση τραπεζών και μεγάλων παραγωγικών μονάδων, αλλά και μια αναδιανομή του πλούτου προς τα εργαζόμενα στρώματα, είναι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε καλύτερες μέρες.
Μια τέτοια κατεύθυνση δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά μόνο αν ο ίδιος ο λαός με τις μαζικές και ριζοσπαστικές του κινητοποιήσεις την εκβιάσει. Πρέπει όλες οι κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται να επιχειρήσουν να ενωθούν κάτω από αυτά τα αιτήματα και να ξεφύγουν από την απλή αγανάκτηση απέναντι στο μνημόνιο και το ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να διεκδικήσουμε μια άλλη ζωή από αυτήν που μας ετοιμάζουν.
Σε αυτήν την κατεύθυνση οφείλουν να κινηθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Ένα πολιτικό μέτωπο της Αριστεράς που θα έχει αυτά τα αιτήματα, σε συνδυσμό με τη συμπόρευση μέσα στο κίνημα όλων των αριστερών πολιτικών δυνάμεων και όλων των αγωνιστών, αλλά και όλων των κοινωνικών δυνάμεων που πλήττωνται από αυτήν την πολιτική, μπορεί μέσα στις επόμενες εξελίξεις να σημάνει έναν νέο και πιο δυναμικό κύκλο αγώνων ο οποίος να καταφέρει να ρίξει αυτήν την πολιτική από τα κάτω και να φτιάξει μια νέα κοινωνία που θα λειτουργεί με βάση τις ανάγκες του λαού.

H Μπροσούρα του Πολυτεχνείου


ΕΞΩ ΟΙ Η.Π.Α.
ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΜΟ


 
Η χούντα δεν τελείωσε το `73…
 
…εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία.
 

Αντί Προλόγου…

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου και η συνολικότερη αντίσταση από την πλευρά του λαού στη χούντα εξετάζεται τις περισσότερες φορές σαν ένα σημείο ασυνέχειας στη «δημοκρατική» πορεία του ελληνικού κράτους από τον εμφύλιο μέχρι και το `67. Με αυτήν την μπροσούρα επιχειρούμε να κατανοήσουμε και να αναλύσουμε το σύνολο της πορείας του λαϊκού κινήματος στην Ελλάδα, ξεκινώντας από την κατοχή στον Εμφύλιο, συνεχίζοντας στο κράτος «εκτάκτου ανάγκης», στην άνοδο της ΕΔΑ, στα Ιουλιανά και στις πρώιμες εκφάνσεις του φοιτητικού κινήματος.
Η δική μας λοιπόν ανάγνωση της ιστορίας αναμένεται λοιπόν πολύ διαφορετική από την εκδοχή των επίσημων πολιτικών εκφραστών του κράτους. Ανακαλύπτει ξεχασμένες πηγές και τις σταθμίζει με διαφορετικό ειδικό βάρος από τις υπάρχουσες. Συσχετίζει και συγκρίνει συνεχώς με περιόδους άλλες που γέννησαν αυτήν που εξετάζουμε. Γύρω λοιπόν από το θέμα της «αλήθειας» εξελίσσεται ένας πόλεμος, ορατό αποτέλεσμα μιας αντίθεσης συμφερόντων και επιθυμιών, μιας αντίθεσης μεταξύ κοινωνικών τάξεων.


Σπουδαία γεγονότα του ελληνικού λαϊκού κινήματος που επηρέασαν την εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Το ελληνικό κράτος πριν τη δικτατορία Μεταξά:

Το ελληνικό κράτος πριν την επιβολή της δικτατορίας του Μεταξά στιγματίστηκε από μια σειρά γεγονότων που θα αφήσουν έντονα τα ίχνη τους σε αυτό. Από τη μία οι έντονοι ανταγωνισμοί, διαφωνίες και προστριβές της ελληνικής αστικής τάξης με την παρέμβαση πολλές φορές μεγάλων ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία) κατέληξαν στη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο στο πλευρό της ADAT (Αγγλία, Γαλλία), στην αποστολή του ελληνικού στρατού στην Ουκρανία το 1919 όπου μαζί με αγγλικά και γαλλικά στρατεύματα προσπαθήθηκε να καταπνιχθεί η Οκτωβριανή Επανάσταση, στη μικρασιατική καταστροφή του 1922, στον «εθνικό διχασμό» (βασιλικοί και αντιβασιλικοί) και τελικά στη δικτατορία του Παγκάλου. Από την άλλη η ελληνική κοινωνία στην οποία για πρώτη φορά αναπτύσσεται η βιομηχανία και ο αριθμός των βιομηχανικών εργατών, συρρέουν κατά χιλιάδες οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο, αναπτύσσεται ευρύτατα το εργατικό κίνημα (σωματεία, ενώσεις, συνδικάτα, απεργίες), αναπτύσσεται το φοιτητικό κίνημα με τη φοιτητική απεργία του 1929 και η ανάπτυξη της Αριστεράς (με την ίδρυση του ΣΕΚΕ το 1918, που μετονομάστηκε σε ΚΚΕ το 1924 και μια σειρά άλλων αριστερών κομμάτων) η οποία επιρεάστηκε από την Οκτωμβριανή Επανάσταση.
Ταυτόχρονα άρχισαν να εμφανίζονται οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης του 1929. Έτσι υπό το πρίσμα της προσφυγιάς, του «εθνικού διχασμού» και της οικονομικής κρίσης, άρχισαν μια σειρά εργατικών κινητοποιήσεων από το 1930 και μετά οι οποίες κατέληξαν στη μεγαλιώδη απεργία-εξέγερση των καπνεργατών τον Μάιο του 1936 στη Θεσσαλονίκη. Σχεδόν ταυτόχρονα διεξάγεται το 1935 το δημοψήφισμα-φάρσα που επαναφέρει την βασιλεία και προλυαίνει το έδαφος για τη δικτατορία Μεταξά. Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθούν το ιδιόνυμο του «δημοκράτη» Ε.Βενιζέλου για τους κομουνιστές που για πρώτη φορά οι κομουνιστές διώκονται δια νόμου, οι πρώτες μαζικές διώξεις της Αριστεράς και η ίδρυση των πρώτων τόπων εξορίας όπως του Αϊ Στράτη. Κατά τη διάρκεια αυτή κοινός παρονομαστής δεν ήταν άλλος από τη λειτουργία του στρατού και της χωροφυλακής που δεν διαχωρίζονταν από την πολιτική εξουσία και μάλιστα έπαιρναν μέρος στις ενδοαστικές συγκρούσεις, που τις καθοδηγούσαν αστοί πολιτικοί.    

Η δικτατορία Μεταξά:
Μετά το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου η δικτατορία Μεταξά εξασφάλισε μια κάποια πολιτική σταθεροποίηση που συνέφερε το ελληνικό κεφάλαιο. Ιδεολογικά το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ειδικά μετά τη δημιουργία της ΣΕΟΝ (εθνική οργάνωση νεολαίας), ταυτίστηκε με τη φασιστική Ιταλία του Μουσουλίνι, τη φασιστική Ισπανία του Φράνκο, και τη ναζιστική Γερμανία του Χίτλερ. Αυτό άλλωστε φαίνεται απ’ τις «αξίες και τις αρχές» που προέταξε, όπως  τον αντικομμουνισμό, τον αντικοινοβουλευτισμό, τον μεγαλοϊδεατισμό κτλ. Ταυτόχρονα, παρά τις ιδεολογικές ομοιότητες του καθεστώτος με τη συμμαχία του άξονα, η Ελλάδα εντάχθηκε στη ζώνη επιρροής της Αγγλίας, χώρα που φυσικά στήριξε και τη δικτατορία του Μεταξά. Παράλληλα η δικτατορία Μεταξά διεξήγαγε τις πιο σκληρές μέχρι τότε διώξεις κυρίως εναντίον της Αριστεράς, αλλά και οποιασδήποτε άλλης οργανωμένης πολιτικής δύναμης που αντιτάχθηκε στο καθεστώς. Έτσι μια σειρά σανατορίων φυματικών, τα κολαστήρια της Ακροναυπλίας, των φυλακών της Κέρκυρας και του Αϊ Στράτη άρχισαν να γεμίζουν από πολιτικούς κρατούμενους. Υπολογίζεται ότι συνολικά 100.000 άνθρωποι συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν από το καθεστώς. Παρά τις ιδιαίτερα σκληρές κατασταλτικές πρακτικές που ακολουθούσε το καθεστώς σε όσους είχαν αντιδικτατορική δράση, η αντίσταση απέναντι στη δικτατορία ήταν πολύ ενεργή. Ειδικά μετά τη δημιουργία του «Αντιδικτατορικού Μετώπου Νέων» το 1937, σήμανε την οργανωμένη αντιδικτατορική δράση μέσα στα σχολεία, στα Πανεπιστήμια, στις διάφορες συνοικίες και στους χώρους δουλειάς.

Από αυτήν την περίοδο κρατούμε δύο χαρακτηριστικά.
1.      Η αντιφασιστική θέση των λαϊκών παρά τη συστηματική προπαγάνδα και καταστολή του καθεστώτος δεν αναιρέθηκε. Τα λαϊκά στρώματα αποκτούν σιγά-σιγά και αντιιμπεριαλιστική θέση.
2.      Ο στρατός από τότε μέχρι το 1974 θα επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Ένα ολόκληρο κομμάτι αξιωματικών του ελληνικού στρατού γαλουχούνται από τις αρχές και τις αξίες της δικτατορίας του Μεταξά. Χαρακτηριστικά, οι πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου του 1967 (Παπαδόπουλος, Παττακός, Μακαρέζος, Αγγελής, Ιωαννίδης κ.α.) ήταν σπουδαστές της σχολή ευελπίδων την περίοδο της δικτατορίας του Μεταξά.

 


Η τεράστια συμβολή του ΕΑΜικού κινήματος


Αν και το ΟΧΙ του Μεταξά ήταν το αποτέλεσμα των πιέσεων που δεχόταν από την Αγγλία, επί της ουσίας εξέφραζε το αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό αίσθημα του ελληνικού λαού. Από την πρώτη στιγμή η Αριστερά και πιο συγκεκριμένα το ΚΚΕ, κάλεσε τον ελληνικό λαό να πολεμήσει ενάντια στον ιταλικό φασισμό και ιμπεριαλισμό. Μετά την κατάρρευση του Μετώπου τον Απρίλη του ΄41 με πρωτοπόρους το ΚΚΕ από τις πολιτικές δυνάμεις και της εργατικής τάξης από τα κοινωνικά στρώματα, θέτονταν οι βάσεις αντίστασης του ελληνικού λαού ενάντια στις δυνάμεις κατοχής και τους ντόπιους συνεργάτες τους. Έτσι συγκροτήθηκε αρχικά το «Εργατικό ΕΑΜ» και κρύφτηκαν από μέλη και στελέχη του ΚΚΕ αλλά και από μια μεγάλη μάζα φαντάρων, κομμάτια του οπλισμού του ελληνικού στρατού. Έτσι δημιουργήθηκε το ΕΑΜ από κόμματα της Αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΚΕ, ΕΛΔ, ΑΚΕ, κ.α.) Το ΕΑΜ αρχικά προσπάθησε να καταπολεμήσει την πείνα στις πόλεις, ενώ συντόνιζε τη μαζική δουλειά πολλών συνδικαλιστικών φορέων αλλά και τη δράση-προπαγάνδα σε γειτονιές και χωριά. Το ΕΑΜ με την ενιαιομετωπική του λογική και μετά την ίδρυση και τις πρώτες νικηφόρες μάχες του ΕΛΑΣ, αλλά και την ίδρυση της ΕΠΟΝ, μια ολόκληρη σειρά κοινωνικών στρωμάτων στήριζε το ΕΑΜ, η οποία αποκρυστάλλωνε και μια ευρύτατη κοινωνική συμμαχία (εργατική τάξη, μικροαστικά στρώματα, μαθητές, φοιτητές, αγρότες κτλ).
Ειδικά μετά από μία σειρά μαχών του ΕΛΑΣ 1943 και την απελευθέρωση πολλών περιοχών και πόλεων (ορεινή Ευρυτανία, Καρπενήσι, Καρδίτσα κ.α.), το ΕΑΜ κέρδισε την υποστήριξη της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Ταυτόχρονα προχώρησε στην αυτοοργάνωση αυτών των απελευθερωμένων περιοχών στη βάση των λαϊκών αναγκών. Αυτό είναι φυσικό αφού η δράση του ΕΑΜ ΕΛΑΣ ΕΠΟΝ στηρίχθηκε πάνω στον αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα (ενάντια στον ιμπεριαλισμό της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Αγγλίας). Μετά τις εκλογές που ανέδειξαν την «Κυβέρνηση του Βουνού» (οι πρώτες εκλογές στην Ελλάδα που ψηφίσαν γυναίκες) ήταν η πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που οι μάζες επενέβαιναν άμεσα στον πολιτικό και κοινωνικό τομέα και καλούνταν να αναμιχθούν ενεργά στην οικοδόμηση πολλών θεσμών. Αυτό συγκροτούσε έναν διαφορετικό πόλο εξουσίας, διαφορετικό από αυτών των αστικών κομμάτων και του προπολεμικού ελληνικού κράτους. Οι μάχες του ΕΛΑΝ και του ΕΛΑΣ το 1944, ειδικά από τη μάχη της Αμφιλοχίας και μετά, οδήγησαν στην απελευθέρωση πολλών μεγάλων πόλεων της Ελλάδας (Καρπενήσι, Λαμία, Βόλος, Δράμα, Θεσσαλονίκη, Σελασία κ.α.) και η προέλαση του Κόκκινου Στρατού στην Ανατολική Ευρώπη, ανάγκασαν τους Γερμανούς να εγκαταλείψουν την Ελλάδα τον Οκτώβριο του ΄44.
Έτσι λοιπόν η απελευθέρωση της Ελλάδας δικαίως χρεώθηκε στο μεγαλειώδες ΕΑΜικό κίνημα, καθώς η αστική τάξη και τα αστικά πολιτικά κόμματα στην καλύτερη των περιπτώσεων στήριξαν μικρές αντιστασιακές οργανώσεις (ΕΔΕΣ, ΕΚΚΑ) οι οποίες δεν είχαν τόσο μεγάλη συμβολή στην ΕΑΜική αντίσταση και σχεδόν καθόλου λαϊκή απήχηση ή απευθύνθηκαν στη Μεγάλη Βρετανία για στήριξη και βοήθεια, ενώ στη χειρότερη περίπτωση στήριξαν συνεργάτες των κατακτητών όπως τη χωροφυλακή, τους γερμανοτσολιάδες, τους ταγματασφαλίτες, τους Χίτες, κ.α. Συμπερασματικά το πρόγραμμα-αιτήματα του ΕΑΜ εξακολουθούν να είναι επίκαιρα.


Δεκεμβριανά και Εμφύλιος:

Όπως προαναφέρθηκε η δράση του ΕΑΜ, ο τρόπος αυτοοργάνωσης των απελευθερωμένων περιοχών, καθώς και η ευρύτατη απήχηση του ΕΑΜ αλλά και του ΚΚΕ στα λαϊκά στρώματα, δημιουργούσε έναν διαφορετικό αλλά προπάντων λαϊκό πόλο εξουσίας. Γι αυτό το λόγο και κυρίως για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου» τα δύο αστικά πολιτικά κόμματα, οι δεξιές αντιστασιακές οργανώσεις του ΕΔΕΣ και του ΕΚΚΑ, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις στην βόρεια Αφρική, ο Έλληνας Βασιλιάς Παύλος και η Μεγάλη Βρετανία, άρχισαν να συνασπίζονται με τους συνεργάτες των Ιταλών, των Γερμανών και των Βουλγάρων (τη χωροφυλακή, τους γερμανοτσολιάδες, τους ταγματασφαλίτες, τους Χίτες κ.α.) από το καλοκαίρι του 1944. Άλλωστε τον Οκτώβριο του 1944 ιδρύεται ο ΙΔΕΑ (Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών). Σκοπός του ήταν ο έλεγχος των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και κυρίως του ελληνικού στρατού από τις δεξιές πολιτικές δυνάμεις, η πλήρης διάλυση του κομμουνιστικού κινήματος και της επιρροής του και η εγκαθίδρυση και αναπαραγωγή στρατιωτικού μηχανισμού για την οργάνωση της αστικής εξουσίας.
Η αντιπαράθεση των ΕΑΜικών δυνάμεων με το τότε αστικό μπλοκ εξουσίας για το μεταπολεμικό μέλλον της Ελλάδας, και η πίεση από τη Μεγάλη Βρετανία για τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, ανάγκασε τους ΕΑΜικούς υπουργούς της Κυβέρνησης εθνικής ενότητας να παραιτηθούν από τις υπουργικές του θέσεις στις 2 Δεκεμβρίου του1944 και στις 3 του Δεκέμβρη το συλλαλητήριο-πορεία του ΕΑΜ (με εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές), χτυπήθηκε στο σύνταγμα από τη χωροφυλακή με τραγικό απολογισμό περίπου 50 νεκρούς διαδηλωτές. Στην κηδεία-πορεία των νεκρών διαδηλωτών την επόμενη μέρα, ακολούθησε νέα παρόμοια σφαγή στην οποία συμμετείχαν εκτός από χωροφύλακες και Χίτες. Επί της ουσίας μετά κι από αυτή τη σφαγή ξεκίνησε η μάχη της Αθήνας μεταξύ του ΕΛΑΣ της Αθήνας από τη μία και των αγγλικών στρατιωτικών δυνάμεων, της χωροφυλακής, των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων και των Χιτών από την άλλη. Το γεγονός ότι οι υπόλοιπες δυνάμεις του ΕΛΑΣ δεν μπήκαν στην Αθήνα οδήγησε στη στρατιωτική ήττα του ΕΛΑΣ της Αθήνας. Τα πολιτικά λάθη της αριστεράς και γενικότερα των ΕΑΜικών δυνάμεων συνεχίστηκαν με την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και στον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.
Μετά τη Βάρκιζα, το ΚΚΕ και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις του ΕΑΜ συνέχιζαν την εφαρμογή κατά γράμμα της συμφωνίας της Βάρκιζας και την ίδια στιγμή διεξαγόταν, από την άνοιξη του ΄45 και μετά, ένα όργιο τρομοκρατίας σε βάρος της Αριστεράς. Οι μαζικές συλλήψεις και τα βασανιστήρια της χωροφυλακής, τα στρατοδικεία και οι εκτελέσεις Αριστερών, από το επίσημο ελληνικό κράτος και η καμπάνια βασανιστηρίων, ξυλοδαρμών, δολοφονιών και βιασμών (λευκή τρομοκρατία) από Χίτες, ταγματασφαλίτες κτλ, από την πλευρά του παρακράτους, συνέθεταν αυτό το όργιο καταστολής και τρομοκρατίας. Ο πρώτος που δεν συμβιβάστηκε με αυτήν την κατάσταση και ο οποίος ήταν αντίθετος με τις συνθήκες της Γαζέτας, του Λιβάνου και της Βάρκιζας ήταν το μέλος-στέλεχος του ΚΚΕ και αρχικαπετάνιος του ΕΛΑΣ, Άρης Βελουχιώτης, ο οποίος ανασυγκρότησε αντάρτικο απόσπασμα, ξεκίνησε τις μάχες ενάντια στις δυνάμεις της αντίδρασης και τελικά δολοφονήθηκε το καλοκαίρι του ΄45.
Η επαναφορά του Βασιλιά Παύλου το 1946 και η όλο και εντονότερες διώξεις των μελών του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, της Αριστεράς και του ΚΚΕ, αποδείκνυαν ότι στόχος της αντίδρασης και του αστικού μπλοκ εξουσίας δεν ήταν απλά η πολιτική εξόντωση του κομμουνιστικού κινήματος της Ελλάδος, αλλά η φυσική εξόντωση και εξαφάνιση της ελληνικής Αριστεράς. Αυτό επιβεβαιώθηκε και από τη δημιουργία δύο νέων τόπων εξορίας-κολαστηρίων, της Μακρονήσου και της Γυάρου. Όλη αυτή η κατάσταση μαζί με την προσπάθεια επίλυσης πολιτικών λαθών από το ΚΚΕ, ανάγκασε, μετά την επίθεση ανταρτών στο σταθμό της χωροφυλακής στο Λιτόχωρο, το ΚΚΕ να δημιουργήσει το 2ο Αντάρτικο και έτσι να ξεκινήσει και επίσημα ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος. Από το ΄47 και μετά αναλαμβάνουν οι Η.Π.Α., οι οποίες στέλνουν την αμερικάνικη βοήθεια, ενισχύουν την ελληνική Κυβέρνηση με δάνεια, αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού καθώς επίσης και αποστολή στρατιωτικών συμβούλων για τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις. Μετά από μια σειρά ηρωικών μαχών, ακολουθεί η τελευταία μάχη, η μάχη στο Γράμμο και στο Βίντσι το 1949, όπου ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδος ηττάται. Η ιμπεριαλιστική δύναμη που επηρεάζει πλέον τα πράγματα στην Ελλάδα είναι οι Η.Π.Α.. Ταυτόχρονα όμως η αντοχή στις διώξεις χιλιάδων αγωνιστών, η συγκρότηση παράνομων οργανώσεων του ΚΚΕ αμέσως μετά την ήττα στο Βίντσι και το γεγονός ότι το ΚΚΕ και μια μεγάλη μερίδα καταδιωκόμενων ΕΑΜιτών και ΕΛΑΣιτών δεν συμβιβάστηκαν με την κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά τη συνθήκη της Βάρκιζας, και προχώρησαν στο 2ο αντάρτικο και τη συγκρότηση του ΔΣΕ, εξασφάλισε για τις επόμενες δεκαετίες μια μόνιμη απειλή-κίνδυνο για νέο εμφύλιο προς το αστικό μπλοκ εξουσίας, το οποίο δημιουργούσε όρους για επιβίωση της ελληνικής Αριστερά και του ελληνικού λαϊκού κινήματος.


Από τη λήξη του εμφυλίου μέχρι το πραξικόπημα της χούντας:

Οι συνέπειες του εμφυλίου πολέμου και οι δομές του μετεμφυλιακού ελληνικού κράτους θα συνεχίσουν να υπάρχουν μέχρι το 1967. Πιο συγκεκριμένα, ο στρατός με επικεφαλής τον ΙΔΕΑ εξακολουθούν να παίζουν καθοριστικό ρόλο, η παρανομοποίηση του ΚΚΕ και οποιονδήποτε άλλων κομμουνιστικών κομμάτων ή οργανώσεων, συνεχίζονται οι διώξεις τα στρατοδικεία και οι εξορίες τουλάχιστον μέχρι το 1964-65. Συνεχίζεται η ισχύς του Συντάγματος του 1952 και των αντισυνταγματικών ψηφισμάτων του εμφυλίου, συνεχίζονται οι ωμές επεμβάσεις στην πολιτική ζωή του τόπου και ο απευθείας έλεγχος του στρατού και των μισθωτών υπηρεσιών από τις Η.Π.Α., και τέλος συνεχίζεται η ύπαρξη παράλληλου κράτους-παρακράτους (ΙΔΕΑ, Περιβάλλον ανακτόρων, μυστικές υπηρεσίες, φασιστικές οργανώσεις κ.α.). Ταυτόχρονα το ΚΚΕ προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί και να αναπτυχθεί μέσω των παράνομων οργανώσεών του. Σε αυτήν την προσπάθεια αποστέλλεται στην Ελλάδα ο Νίκος Μπελογιάννης, ο οποίος δίνει τις κατευθυντήριες γραμμές της ηγεσίας του κόμματος, αλλά δυστυχώς συλλαμβάνεται από την ασφάλεια, δικάζεται και εκτελείται με άλλους τρεις συντρόφους του το 1952.
Η σχετική πολιτική σταθεροποίηση που πετυχαίνει ο Καραμανλής μέσω των ξένων επενδύσεων, διαταράσσεται από την εμφάνιση της ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά), στην οποία εντάσσονται και οι παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ. Ταυτόχρονα με τη συγκρότηση της ΕΔΑ γίνεται προσπάθεια ανασυγκρότησης του φοιτητικού και εργατικού κινήματος. Σε αυτό βοηθά από τη μία η προσπάθεια του κράτους για εθνική ανάπτυξη με ξένες επενδύσεις και την αμερικάνικη βοήθεια, προκειμένου να αναπτυχθεί η ελληνική βιομηχανία και να ανοικοδομηθεί η χώρα και από την άλλη, η δημιουργία νέων πανεπιστημιακών σχολών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και η ίδρυση νέων πανεπιστημίων σε Πάτρα, Ιωάννινα, Ηράκλειο, που έχουν σαν αποτέλεσμα τη μαζικοποίηση του πανεπιστημίου και τη μεγάλη αύξηση του αριθμού των φοιτητών. Έτσι δημιουργείται ένα ρεύμα εσωτερικής μετανάστευσης από τα χωριά της υπαίθρου στις πόλεις και κυρίως προς την Αθήνα. Τεράστια ανάπτυξη γνωρίζει ο κλάδος της οικοδομής και μαζικοποιούνται τα σωματεία και το συνδικάτο οικοδόμων. Το διάστημα 1955-1957 ξεκινούν οι συνελεύσεις και η συγκρότηση Δ.Σ. στα σωματεία των οικοδόμων και άλλων κλάδων εργαζομένων, αλλά και η επανασυγκρότηση των φοιτητικών συλλόγων. Το 1956 γίνονται οι πρώτες μεγάλες απεργίες των οικοδόμων και των εργαζομένων των λεωφορείων. Σε αυτό το διάστημα ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα αρχίζει πάλι να παίρνει σάρκα και οστά.
Ταυτόχρονα, η ΕΔΑ αρχίζει να μαζικοποιείται και να έχει μαζική απήχηση. Στις εκλογές του 1958, η ΕΔΑ συγκεντρώνει το ποσοστό του 24%, καταγράφεται στην δεύτερη θέση και καταλαμβάνει τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Παράλληλα ξεκινά σιγά-σιγά το κίνημα του 114. Έτσι η πολιτική σταθεροποίηση που μέχρι τότε είχε επιτευχθεί διαταράσσεται και πάλι. Το παρακράτος αναλαμβάνει και πάλι δράση στις εκλογές του 1961. Κατά τη διάρκεια αφισοκόλλησης της νεολαίας της ΕΔΑ στη Θεσσαλονίκη δολοφονείται από την ΕΚΟΦ φοιτητής της νεολαίας της ΕΔΑ. Τελικά χάρη στην επέμβαση της ΕΕΝΑ (Εθνική Ένωση Νέων Αξιωματικών), παρακλάδι του ΙΔΕΑ, και άλλων παρακρατικών οργανώσεων, στις εκλογές του ΄61, οι οποίες μετατρέπονται σε εκλογές βίας και νοθείας.
Ξεκινούν οι μεγάλες απεργίες των οικοδόμων οι οποίες καταλήγουν σε μεγάλες πορείες και συγκρούσεις με την αστυνομία την περίοδο 1961-62. Το 1963 δολοφονείται σε συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη ο Βουλευτής της Αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης. Η δολοφονία του προκαλεί τη λαϊκή οργή και πραγματοποιούνται μαζικές πορείες σε πολλές πόλεις της Ελλάδος. Την ίδια στιγμή ιδρύεται η νεολαία Λαμπράκη. Η παρέμβαση των ανακτόρων στα πολιτικά πράγματα της χώρας καθώς επίσης και των Η.Π.Α., οδηγούν στην Κυβέρνηση των αποστατών το 1965, η οποία προκαλεί λαϊκή εξέγερση τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Στα Ιουλιανά, οι αρχικά ειρηνικές διαδηλώσεις, δέχονται την επίθεση της αστυνομίας και διεξάγονται συγκρούσεις-οδομαχίες μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομίας. Κατά τη διάρκεια αυτών των συγκρούσεων δολοφονείται από την αστυνομία φοιτητής της Νομικής, Σωτήρης Πέτρουλας. Η τελική κατάληξη των Ιουλιανών, ήταν η προκήρυξη των εκλογών του Μάη του 1967. Οι οποίες δε θα γίνουν ποτέ. Από τη λήξη των Ιουλιανών μέχρι και το πραξικόπημα το αντιμοναρχικό φρόνημα του ελληνικού λαού θα ενταθεί, το εργατικό και κυρίως το φοιτητικό κίνημα θα μαζικοποιηθούν, παρ’ όλες τις επιθέσεις παρακρατικών οργανώσεων. Ειδικά το φοιτητικό κίνημα με την έντονη επιρροή που είχε σε αυτό η Αριστερά θα καταφέρει να σημειώσει μέσα από μια σειρά γενικών συνελεύσεων πορειών κτλ, τις μεγαλύτερες νίκες του (δωρεάν συγγράμματα, κατάργηση διδάκτρων και εξέταστρων, την επαναληπτική εξεταστική του Σεπτεμβρίου, φοιτητικές εστίες, φοιτητικά πάσα κ.α.). Το ΄66-΄67 πραγματοποιούνται οι πρώτες πορείες ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η μαζικοποίηση και η ευρύτερη ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος, η ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων και το ενδεχόμενο της πολύ καλής καταγραφής της ΕΔΑ και της Ένωσης Κέντρου στις επερχόμενες εκλογές, αποτελεί τεράστιο κίνδυνο για το κράτος «εκτάκτου ανάγκης» και τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Έτσι λοιπόν η δυναμική που είχε αποκτήσει ο στρατός, ως κατασταλτικός μηχανισμός, από τη νίκη του στον εμφύλιο και η τάση που καλλιεργήθηκε μέσα από τη δικτατορία Μεταξά μέχρι και το 1967 για αυτόνομη παρουσία του, τον καθιστούσε σε εκείνη τη συγκυρία πολύ καλή λύση για την ελληνική αστική τάξη και τις Η.Π.Α.


Δικτατορία, αντιδικτατορικός αγώνας.

Το πραξικόπημα μάλλον αιφνιδίασε τις δυνάμεις της αριστεράς, η οποία υποτίμησε φανερά τις φήμες που κυκλοφορούσαν τουλάχιστον μισό μήνα νωρίτερα, ενώ ταυτόχρονα πίστευε ότι ήταν δυνατός ο εκδημοκρατισμός μέσα από τον εκλογικό δρόμο. Το κύμα χιλιάδων συλλήψεων των πρώτων ημερών του καθεστώτος παρέλυσε τον οργανωτικό ιστό των οργανώσεων της Αριστεράς και τις κατέστησε εντελώς ανίκανες να απαντήσουν είτε «ειρηνικά» είτε πολύ περισσότερο ένοπλα.

«με δέσαν στα στενά και στους κανόνες και ξημερώματα Παρασκευή,
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες με πήραν και με βάλαν σε κλουβί...»

Παρά την εκκωφαντική ησυχία των πρώτων μηνών και ιδιαίτερα μετά το 69-70’, σχηματίζονται μικρές και ευέλικτες ομάδες (Δημοκρατική Άμυνα, ΠΑΜ νέων, Ρήγας Φεραίος, ΕΚΚΕ-ΑΑΣΠΕ, ΟΜΛΕ, ΛΕΑ, 20η Οκτώβρη, ΠΑΚ, κα) που προσανατολίζονται στην τοποθέτηση βομβών σε σημεία σύμβολα του καθεστώτος-υπουργεία, αμερικάνικη πρεσβεία, δικαστήρια κτλ- και τη ρίψη προκηρύξεων. Οι πρώτες μαζικά εκφρασμένες αντιρρήσεις προς τη χούντα προήλθαν από τη φοιτητική νεολαία το 72’. Αν και τα αιτήματα αρχικά ήταν εντοπισμένα στο χώρο του πανεπιστημίου και τις εντός αυτού συνδικαλιστικές ελευθερίες, ήταν από μόνο του πολύ σημαντικό και πρωτοφανές για τα δεδομένα της χούντας, το γεγονός ότι οι φοιτητές ενεπλάκησαν σε μαζικές διαδικασίες, αποχές από τα μαθήματα και διαδηλώσεις που τάραξαν για λίγο τη νεκρική ησυχία του δρόμου.


Η εξέγερση της 17 Νοέμβρη `73:


Η μαζικοποίηση του φοιτητικού κινήματος άρχισε με το αίτημα για ελεύθερες Φοιτητικές Εκλογές και τις μηνύσεις φοιτητών ενάντια στη Χούντα το Φθινώπορο του ’72. Οι συλλήψεις και τα βασανιστήρια φοιτητών από την ασφάλεια και την ΕΣΑ εξοργίζουν τους φοιτητές. Η αναταραχή του ’73, με τις φοιτητικές εκλογές βίας και νωθείας προκάλεσε το Φλεβάρη και το Μάρτη την κατάληψη της Νομικής. Το κλίμα αναταραχής συνεχίστηκε και οξύνθηκε από το νόμο της Χούντας για τη διακοπή της αναβολής της στρατιωτικής θητείας για όσους φοιτητές πρωτοστατούσαν στις κινητοποιήσεις. Το Νοέμβρη του ’73 στο Πολυτεχνείο, αν και η αναταραχή εκκινούσε από παρόμοιες αφορμές, γρήγορα οδήγησε στην de facto κατάληψη και προβολή αιτημάτων που αφορούσαν την εσωτερική δημοκρατία στα ιδρύματα αλλά και αιτημάτων ευθέως αντικαθεστωτικών. Εδώ πρέπει να σημειωθεί η πολιτική διαφωνία μεταξύ των οργανώσεων στις 14 Νοεμβρίου του 1973. Το ΠΑΚ, το ΠΑΜ νέων και η πλειοψηφία του Ρήγα Φεραίου Ειδικά υποστήριζαν την άποψη ότι θα πρέπει να επιγκεντρωθούν σε αμοιγώς φοιτητικά αιτήματα και να μην προχωρήσουν σε δυναμικές κινητοποιήσεις διαρκείας (όπως Κατάληψη). Αντίθετα η άκρα ή εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ΕΚΚΕ-ΑΑΣΠΕ, ΟΜΛΕ, ΛΕΑ και 20η Οκτώβρη, υποστήριζαν ότι πρέπει να γίνουν κινητοποιήσεις διαρκείας οι οποίες θα κινητοποιούσαν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα και θα όξειναν τις αντιφάσεις του καθεστώτος. Έτσι το Πολυτεχνείο μετά τις πρώτες μέρες και αφού η παραδοσιακή αριστερά ξεπέρασε τους σχεδόν ενστικτώδεις φόβους της προς οτιδήποτε μη ελεγχόμενο, μετατράπηκε σε κέντρο αγώνα και σημείο συγκέντρωσης ευρύτερων λαϊκών μαζών.
Τα γεγονότα που ακολουθούν είναι λίγο-πολύ γνωστά. Η έξοδος των τανκς στους δρόμους της Αθήνας θα στραπατσάρει με τον πλέον εξόφθαλμο τρόπο το πείραμα της «ελεγχόμενης φιλελευθεροποίησης» που δρομολογούσε το καθεστώς. Πέρα απ’ αυτό ίσως η σημαντικότερη επιτυχία της εξέγερσης του Νοέμβρη είναι ότι έσπασε το κλίμα της ηττοπάθειας, της μοιρολατρίας, έσπασε το μονοπώλιο του λόγου και την τόσο προπαγανδισμένη εικόνα της γαλήνης και της γενικής συναίνεσης. Αναβίωσε ένα σωρό πρακτικές του λαϊκού κινήματος ανενεργές για μεγάλο χρονικό διάστημα: κατάληψη δημόσιων χώρων οικειοποίηση δρόμων, αυτοοργάνωση της κατάληψης, κάλεσμα προς το εργατικό κίνημα, οργάνωση μιας στοιχειώδους αντιβίας απέναντι στον κατασταλτικό μηχανισμό. Ανέδειξε ακόμη και τη θεμελιακή σημασία που έχει για το λαϊκό αγώνα το πανεπιστημιακό Άσυλο.


Η ιστορία δεν σταματά, εξακολουθεί να γράφεται στους δρόμους:

Μεταπολίτευση (1974-1980):

Η περίοδος της Μεταπολίτευσης αποτέλεσε σημείο καμπής για το ελληνικό λαικό κίνημα. Το λαικό κίνημα επηρεασμένο από την εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τα Ιουλιανά, τον αντιδικτατορικό αγώνα και την εξέγερση του Πολυτεχνείου, καθώς επίσης κα το Μάη του `68, άρχισε να βγάζει στο προσκήνιο πολύ έντονα το λαικό παράγοντα. Η απεργία των οικοδόμων και η σύγκρουση με την αστυνομία τον Ιούλη του `75,  καθώς και η σύγκρουση της εξοκοινοβουλευτικής Αριστεράς, στην αμερικάνικη πρεσβεία στις 21 Απριλίου του `75, νομιμοποίησαν ριζοσπαστικές μορφές πάλης, όπως η συγκρουσιακή πρακτική, τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Ταυτόχρονα ο νόμος 330/76, με την απλοποίηση της διαδικασίας της απόλυσης, ήταν μια προσπάθεια απάντησης του κράτους στο κύμα των ανεξέλεγκτων απεργιών, όπως οι μαζικές και πολυήμερες (κάποιες φορές εκατοντάδες μέρες) απεργίες των σωματείων της ΕΑΓΚΕ, της ΒΕΠΣΥ, ΛΑΡΚΟ, κ.α..
Παράλληλα, προς τα τέλη της μεταπολίτευσης, η ψήφιση του αντιδραστικού νόμου 815/79 για τα πανεπιστήμια, ο οποίος καταργούσε την τρίτη εξεταστική, όριζε διαγραφή φοιτητών που ξεπερνούν τα ν+2 χρόνια, ενίσχυε το θεσμό της καθηγητικής έδρας κ.α., προκάλεσε μαζικές γενικές συνελεύσεις, κύμα εβδομαδιαίων καταλήψεων στα Πανεπιστήμια και μαζικές φοιτητικές πορείες και συγκρούσεις με την αστυνομία. Εν ολίγοις πρόκειται για το φοιτητικό κίνημα του `89, το οποίο ανάγκασε την τότε Κυβέρνηση να πάρει πίσω το νόμο. Η τομή για το φοιτητικό κίνημα ήταν από τη μία η χάραξη μίας γραμμής ευθείας ρήξης με την Κυβέρνηση και η υιοθέτηση ριζοσπαστικών μορφών πάλης από την πλευρά της άκρας αριστεράς και από την άλλη η παράκαμψη-απειθαρχία των συνδιαχειριστικών και εκτονωτικών αποφάσεων της ΕΦΕΕ (στην οποία περνούσε η γραμμή της ΠΣΚ και της ΠΑΣΠ) και η ανάδειξη των μαζικών γενικών συνελεύσεων ως του κυριότερου οργάνου λήψης αποφάσεων και συντονισμού του φοιτητικού κινήματος. Συμπληρωματικά για την ΕΦΕΕ αυτό φάνηκε και από την πειθάρχηση της ΕΦΕΕ στην αστυνομική απαγόρευση για την αμερικάνικη πρεσβεία, η οποία και αυτή παρακάμφθηκε από τις μάζες των φοιτητών ήδη από το `77 και η οποία οδήγησε στη μεγαλειώδη σύγκρουση στην επέτειο του Πολυτεχνείου του `80 όπου δολοφονήθηκε ο Κουμής και η Κανελλοπούλου.
Πέρα όμως απ’ όλα αυτά, η Μεταπολίτευση χαρακτηρίστηκε από την προσπάθεια του κράτους και των τότε Κυβερνήσεων για να περάσουν τις πρώτες μεταρρυθμίσεις για αναδιάρθρωση σε εκπαίδευση και εργασία, υπό το πρίσμα των πετρελαϊκών κρίσεων και του πρώιμου νεοφιλελεύθερου συστήματος διαχείρισης του Καπιταλισμού. Γι αυτό και η Μεταπολίτευση και τα κινήματα που αναπτύχθηκαν σε αυτή αποτελούν τομή για το λαϊκό κίνημα, αφού αποτελούν τις πρώτες νίκες απέναντι στην προσπάθεια αναδιάρθρωσης σε εκπαίδευση και εργασία του κράτους.


Για τη σημερινή Συγκυρία:

Στην εκπαίδευση:

Η νέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση βρίσκεται αυτήν τη στιγμή προ των πυλών της εφαρμογής της. Τα κίνητρα και οι στοχεύσεις της Κυβέρνησης παραμένουν πάντα οι ίδιες. Η προσπάθεια για δημιουργία ενός μοντέλου εργαζομένου που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της αγοράς. Πιστή στις κατευθύνσεις που έβαλε πριν 20 περίπου χρόνια η Ε.Ε. για τον εκπαιδευτικό μηχανισμό, προσπαθεί με ένα νόμο που θα συμπυκνώνει το σύνολο αυτών των κατευθύνσεων, να περάσει μια και καλή ολόκληρη την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση στην Ελλάδα, κάτι που επιχειρήθηκε τα προηγούμενα χρόνια κομματιαστά και ηττήθηκε από τις δυναμικές κινητοποιήσεις των φοιτητών.

1.                        Ε(θνικό) Π(λαίσιο) Π(ροσόντων): Αντικαθιστώνται τα επαγγελματικά δικαιώματα που κατοχύρωνε ένα πτυχίο με τίτλους σπουδών και πιστοποιητικά γνώσεων και δεξιοτήτων. Αυτό σημαίνει επί της ουσία διάλυση της έννοιας του πτυχίου και ανεύρεση δουλειάς με επιπλέον προϋποθέσεις: προϋπηρεσία, σεμινάρια, δια βίου μάθηση.
2.                        Διαγραφές φοιτητών: Θυμάστε το νέο-νόμο πλαίσιο; Διαγραφές φοιτητών έλεγε στα 2ν. Τώρα πλέον τα 2ν γίνονται ν+2 (ν τα ελάχιστα έτη μιας σχολής). Με αυτόν τον τρόπο διαγράφεται τουλάχιστον ο μισός κόσμος ο οποίος σπουδάζει στα ελληνικά Πανεπιστήμια καθώς ο μέσος όρος αποφοίτησης είναι στις περισσότερες περιπτώσεις πάνω από το ν+2. Ταυτόχρονα όμως αυτό σημαίνει πως δύσκολα θα μπορεί κανείς να ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πέρα από τις σπουδές του.
3.                        Ατομικός φάκελος προσόντων: Ο κάθε φοιτητής ατομικά θα συσσωρεύει πιστωτικές μονάδες με βάση τους βαθμούς του, τα σεμινάρια που μπορεί να παρακολουθεί, και διάφορα τέτοιου είδους κριτήρια. Κάτι τέτοιο εξαφανίζει οποιαδήποτε δυνατότητα είχαν μέχρι τώρα οι φοιτητές για συλλογικούς αγώνες, ακριβώς γιατί θα υπερισχύει ο ατομικός δρόμος και ο καθένας θα κοιτάζει τη διεύρυνση του φακέλου του.
4.                        Συγχωνεύσεις σχολών κ 2 κύκλοι σπουδών: Διάσπαση δηλαδή του ενιαίου πτυχίου σε πολλές εξειδικεύσεις εκ των οποίων μία κανείς θα μπορεί να επιλέξει και η οποία θα χαρακτηρίζει το είδος του πτυχίου του. Έτσι ακόμα πιο μειωμένη θα είναι η δυνατότητα διαπραγμάτευσης ενός ισχυρού πτυχίου στην αγορά εργασίας.
5.                        Κατάργηση του ασύλου: Το άσυλο αποτελεί έχει κατακτηθεί με αγώνες και θυσίες από τον ελληνικό λαό και τη νεολαία. Κι αυτό γιατί το άσυλο λόγω του ότι αποτελεί χώρο προστατευμένο από τις δυνάμεις καταστολής και γενικά την κρατική παρέμβαση, έδινε τη δυνατότητα στις κινητοποιούμενες μάζες να μπορούν ελεύθερα να συνδικαλίζονται, να συζητούν, να συντονίζουν τις κινήσεις τους. Ακριβώς η δυνατότητα του κινήματος να ριζοσπαστικοποιείται και να γιγαντώνεται μέσα από τους χώρους ασύλου είναι αυτό που στοχεύει να καταλύσει ο νόμος Διαμαντοπούλου.


Στην εργασία:

Τα ΜΜΕ προσπαθούν τις τελευταίες μέρες να προβάλουν μια εικόνα, πως η σταθεροποίηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, είτε είναι πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ είτε είναι μιας «Κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας», σημαίνει και καλύτερη μοίρα για τα εργαζόμενα στρώματα. Αντίθετα! Όσο πιο ασταθείς είναι τέτοιες πολιτικές τόσο πιο καλά για εμάς τους νέους και για το λαό, αλλά και για τις κινητοποιήσεις μας. Όσο περισσότερο φοβάται ο Γιωργάκης μήπως πέσει η Κυβέρνησή του από το λαό, τόσο το καλύτερο.
Η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, δεν γίνεται ούτε για να αλλάξει η πολιτική που ασκείται, ούτε επειδή ένα άλλο πρόσωπο «κοινά αποδεκτό» από τα καθεστωτικά κόμματα θα αλλάξει την τύχη του λαού. Ο μόνος λόγος που γίνεται είναι για να σταθεροποιηθεί η προώθηση αυτής της πολιτικής, και η εφαρμογή της στους χώρους δουλειάς και στους χώρους εκπαίδευσης και αυτό είναι απόλυτα σαφές από όλες τις δηλώσεις.
Το κούρεμα εμφανίζεται ως μια φοβερή λύση και μοναδική ευκαιρία για την ελληνική οικονομία. Τι είναι όμως αλήθεια αυτό το κούρεμα;  Είναι η μείωση του χρέους της Ελληνικού κράτους προς τις τράπεζες τους εξωτερικού και η μετακύλισή του στην ελληνική οικονομία. Δηλαδή το κούρεμα του 50% σημαίνει κούρεμα στην ελληνική οικονομία κατά 50%. Το κούρεμα του χρέους ξεπληρώνεται με το άδειασμα των ασφαλιστικών ταμείων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Ταυτόχρονα δεν ισχύει ούτε το ότι οι ελληνικές τράπεζες γίνονται δημόσιες. Σαν αντάλλαγμα για την ανάληψη κομματιού του χρέους από τις ελληνικές τράπεζες, το ελληνικό κράτος αγοράζει έναν μεγάλο αριθμό μετοχών (με τα χρήματα που θα πάρει από το ξεπούλημα που περιγράψαμε) και οι ελληνικές τράπεζες ύστερα «κόβουν» πολύ περισσότερες μετοχές υποτιμώντας την αξία τους. Με αυτόν τον τρόπο επί της ουσίας τονώνεται όπως λένε η αγορά, δηλαδή κυκλοφορεί περισσότερο ρευστό μέσα στο χρηματοπιστωτικό σύστημα στην Ελλάδα, το ρευστό των ασφαλιστικών ταμείων και της δημόσιας περιουσίας. Με αυτόν τον τρόπο οι τράπεζες (υποτιμώντας δηλαδή τις μετοχές τους) κερδίζουν και από το ρευστό που τους έδωσε το ελληνικό κράτος και από τις νέες αγορές μετοχών που ακολουθούν την υποτίμηση. Ταυτόχρονα το ελληνικό κράτος αγοράζει μετοχές που αμέσως υποτιμούνται και τις οποίες θα πουλήσει σε λίγα χρόνια σε ξένες ή ελληνικές τράπεζες σε πολλαπλάσια μικρότερη τιμή.
Αυτή είναι η κομπίνα που στήσανε με το χρέος. Και πάλι, ο ελληνικός λαός βρίσκεται χρεωμένος. Το χρέος του χρηματοπιστωτικού συστήματος, το πληρώνει με τις επί δεκαετίες καταθέσεις του στα ασφαλιστικά ταμεία. Μπροστά μας, με το κούρεμα, έχουμε  μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, μέσα στο ευρώ, που δε θίγει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων και των τραπεζών, ίσα-ίσα τονώνει τους ρυθμούς κέρδους τους. Η εσωτερική μετακύλιση του χρέους δεν αποτελεί διαγραφή του και ρίχνει το χρέος στις πλάτες του ελληνικού λαού.


Ποια είναι η διέξοδος από αυτήν την κρίση και πώς μπορεί αυτή να είναι φιλολαϊκή;

Ο μόνος τρόπος να είναι φιλολαϊκή η διέξοδος από την κρίση είναι να γίνει σε αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που λειτουργούν οι ελληνικές Κυβερνήσεις τις τελευταίες δεκαετίες.
Η είσοδος της Ελλάδας στο Ευρώ ήταν μια κίνηση που καμία σχέση δεν είχε με τη διευκόλυνση των λαϊκών στρωμάτων. Το Ευρώ, ως σκληρό νόμισμα, μπορεί να δίνει στα μεγάλα ελληνικά κεφάλαια και ειδικά στις ελληνικές τράπεζες και το εφοπλιστικό κεφάλαιο σταθερές αποδόσεις στις επενδύσεις τους με μικρό ρίσκο. Επί της ουσίας για τα λαϊκά στρώματα δε βοήθησε πουθενά. Η ακρίβεια δικαίως συνδέθηκε με την αλλαγή της δραχμής και τις στρογγυλοποιήσεις προς τα πάνω των τιμών. Επί πλέον η αδυναμία της Ελλάδας να υποτιμά εξωτερικά το νόμισμά της όταν ήταν σε ύφεση έκανε αναγκαστική την εσωτερική υποτίμηση της οικονομίας της, δηλαδή όλο και μικρότεροι μισθοί, όλο και πιο μικρή η αγοραστική δύναμη του χρήματος (αγοραστική δύναμη= δυνατότητα ενός χρηματικού ποσού να ανταλλάσσεται με προϊόντα ή υπηρεσίες).
Η ευρωπαϊκή ένωση συστηματικά υποβάθμισε και κατέστρεψε τις περισσότερες παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, με αποτέλεσμα να αγοράζουμε μόνο από ξένες αγορές και να μην μπορεί σε καμία περίπτωση να ξεπληρωθεί το χρέος. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και μετά από όλα αυτά τα μέτρα Τα συνολικά έσοδα του κράτους παραμένουν λιγότερα από τα έξοδα. Ακόμα η Ευρωπαϊκή Ένωση έπαιξε ένα ρόλο μηχανισμού πίεσης πάνω στον ελληνικό λαό ώστε να επιβάλλονται όλο και πιο αντιλαϊκά μέτρα τις τελευταίες δεκαετίες και να καταργούνται συνεχώς λαϊκά κεκτημένα. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αποτελεί δημιούργημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως και η κατεύθυνση για ιδιωτικοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και της υγείας, για ξεπούλημα του δημόσιου χρήματος, και για την κατασταλτική θωράκιση του κρατικού μηχανισμού από τα λαϊκά κινήματα.
Μόνο λοιπόν η έξοδος από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαική Ένωση μπορεί να αλλάξει τις παραπάνω κατευθύνσεις. Τα ΜΜΕ και οι Κυβερνόντες προσπαθούν να τρομάξουν τον κόσμο όσον αφορά την έξοδο από το Ευρώ. Όμως οικονομικές μελέτες λένε πως η Έξοδος από το Ευρώ με ταυτόχρονη εθνικοποίηση των μεγάλων ελληνικών τραπεζών και μεγάλων παραγωγικών μονάδων, ώστε να δεσμευτούν τα κεφάλαιά τους και να μη φύγουν και να τα επενδύσουν σε τράπεζες του εξωτερικού θα σημάνει μια maximum υποβάθμιση του νομίσματος και της εσωτερικής οικονομίας στο 30%. Σήμερα μόνο με το κούρεμα υποβαθμίζεται 40%. Αν δούμε και το πόσο υποβαθμίστηκαν οι μισθοί από όταν ξεκίνησε η κρίση, μιλάμε για πολλαπλάσια μεγαλύτερες απώλειες στην κατεύθυνση που χαράζει σήμερα η Κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της.
Η έξοδος από την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση πέραν του ότι εξασφαλίζει μια διαφορετική κατεύθυνση σίγουρα πιο συμφέρουσα για τον ελληνικό λαό, σηματοδοτεί μια ταχεία παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Σημαίνει πως θα αρχίσουν πάλι να λειτουργούν εργοστάσια και οικοδομές, η ανεργία θα μειωθεί δραματικά.
Όσο για το χρέος, ο μόνος τρόπος να απαλλαχθούμε από αυτό είναι να το διαγράψουμε. Μπορούμε να κάνουμε εξωτερική στάση πληρωμών με βάση το διεθνές δίκαιο. Αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε είναι να συνεχίσουμε να λειτουργούμε μέσα στο φαύλο κύκλο των Ευρωπαϊκών και Αμερικάνικων Δανείων, που μόνο αποτέλεσμα έχουν τη συνεχή υποβάθμιση των μισθών, τους όλο και χειρότερους όρους δουλειάς, την ανασφάλιστη εργασία και την διόγκωση της ανεργίας.

Αντί επιλόγου:


Η απαλλαγή από το χρέος, μαζί με την ανατροπή της κατεύθυνσης που βάζει την Ελλάδα σε ιμπεριαλιστικές ολοκληρώσεις όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η κρατικοποίηση τραπεζών και μεγάλων παραγωγικών μονάδων, αλλά και μια αναδιανομή του πλούτου προς τα εργαζόμενα στρώματα, είναι ο μόνος τρόπος να ζήσουμε καλύτερες μέρες.
Μια τέτοια κατεύθυνση δεν μπορεί να υλοποιηθεί παρά μόνο αν ο ίδιος ο λαός με τις μαζικές και ριζοσπαστικές του κινητοποιήσεις την εκβιάσει. Πρέπει όλες οι κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται να επιχειρήσουν να ενωθούν κάτω από αυτά τα αιτήματα και να ξεφύγουν από την απλή αγανάκτηση απέναντι στο μνημόνιο και το ΠΑΣΟΚ. Πρέπει να διεκδικήσουμε μια άλλη ζωή από αυτήν που μας ετοιμάζουν.
Σε αυτήν την κατεύθυνση οφείλουν να κινηθούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς. Ένα πολιτικό μέτωπο της Αριστεράς που θα έχει αυτά τα αιτήματα, σε συνδυσμό με τη συμπόρευση μέσα στο κίνημα όλων των αριστερών πολιτικών δυνάμεων και όλων των αγωνιστών, αλλά και όλων των κοινωνικών δυνάμεων που πλήττωνται από αυτήν την πολιτική, μπορεί μέσα στις επόμενες εξελίξεις να σημάνει έναν νέο και πιο δυναμικό κύκλο αγώνων ο οποίος να καταφέρει να ρίξει αυτήν την πολιτική από τα κάτω και να φτιάξει μια νέα κοινωνία που θα λειτουργεί με βάση τις ανάγκες του λαού.



“Στο δρόμο που χάραξε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, 
το Πολυτεχνείο, ο Μάης-Ιούνης, 
ο Γενάρης-Μάρτης, ο Δεκέμβρης…
 …συνεχίζουμε για να δημιουργήσουμε 
τους νικηφόρους αγώνες του σήμερα.’’

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ.Α.ΧΩ.ΜΑ., ΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΣΙΟΓΝΩΜΙΑ ΤΟΥ...


Όντας φοιτητής στους Μηχανολόγους σίγουρα θα έχεις παρατηρήσει πολλές φορές ότι σε διάφορα σημεία στη σχολή υπάρχουν αφίσες και τραπεζάκια παρατάξεων και συλλογικοτήτων από διάφορους πολιτικούς χώρους. Αυτό είναι κάτι το φυσιολογικό αφού στο πανεπιστήμιό μας γίνεται ελεύθερη συνδικαλιστική δράση καθώς και διακίνηση ιδεών η οποία έχει ως σκοπό την πολιτική ζύμωση και ενημέρωση του κόσμου και την ανταλλαγή απόψεων. Με τον τρόπο αυτό το πανεπιστήμιο χρωματίζεται πολιτικά, γίνεται κέντρο έντονων πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων και δεν είναι απλά ένας αποστειρωμένος χώρος παροχής γνώσεων.
 Βέβαια κάθε παράταξη ανάλογα με τις πολιτικές της αντιλήψεις και τα ιδεολογικά της ερεθίσματα ακολουθεί και τις αντίστοιχες πρακτικές. Για παράδειγμα η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ, οι ‘’καθεστωτικές’’ παρατάξεις εντός του πανεπιστημίου, επιλέγουν να συσπειρώνουν ένα κομμάτι κόσμου γύρω τους με έντονο το κοινωνικό στοιχείο. Δηλαδή αντί να βοηθούν και να ενημερώνουν τον φοιτητή για ζητήματα  που αφορούν τη σχολή του όπως η εξεταστική του και το εξάμηνό του ή να παλεύουν για ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών, το μόνο που υπόσχονται είναι άνοιγμα μπουκαλιών στα μαγαζιά της Πάτρας και αχαλίνωτο clubbing, με απαραίτητη βέβαια προϋπόθεση να μην ξεχάσεις να τους ψηφίσεις στις φοιτητικές εκλογές. Παρόλα αυτά, και τελείως αντιπαραθετικά με τη λειτουργία των προηγούμενων παρατάξεων των οποίων οι πρακτικές μόνο στόχο έχουν να στηρίζουν τις κυβερνητικές επιλογές και να αποπροσανατολίζουν τον κόσμου από τα σημαντικά καθημερινά ζητήματα, στη σχολή μας υπάρχουν και δυνάμεις των οποίων πρωταρχικός σκοπός είναι να συζητούν με τους φοιτητές για ζητήματα που έχουν να κάνουν με την καθημερινότητά του στη σχολή καθώς και για τα πολιτικά δρώμενα μέσα στην κοινωνία, με στόχο να βρεθούν λύσεις στα προβλήματα που έχουμε ως φοιτητές και σε κάποια από αυτά που θα συναντήσουμε ως εργαζόμενοι αύριο.
 Με βάση την τελευταία κατεύθυνση λειτουργεί στη σχολή και το σχήμα μας, το ΑΝ.Α.ΧΩ.ΜΑ. (ΑΝεξάρτητος Αριστερός ΧΩρος ΜηχΑνολόγων). Το σχήμα μας δραστηριοποιείται στο χώρο των μηχανολόγων και σκοπός μας είναι μέσω της συλλογικής και ριζοσπαστικής δράσης κάθε μέρα στη σχολή, να εκφράζουμε και να παλεύουμε για τα ενιαία συμφέροντα των φοιτητών.  Όπλα μας για τις διεκδικήσεις αυτές είναι οι συνελεύσεις και οι μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας και έχουν στόχο την ανάδειξη των συλλογικών αγώνων και των υλικών νικών που αυτοί μπορούν να φέρουν, σε αντίθεση με  τον ατομικό δρόμο και τη συνδιαλλαγή. Έτσι πιστεύουμε πως ο φοιτητής ως ενήλικας πια, δεν μπορεί να υπακούει άκριτα στα καπρίτσια του κάθε καθηγητή, στα μαζικά κοψίματα στις εξεταστικές, ή στην επιβολή από μεριάς τους νόρμες ηθικής συμπεριφοράς μέσα στο Πανεπιστήμιο. Πιστεύουμε πως η νεολαία δέχεται σφοδρές επιθέσεις, ειδικά αυτήν την περίοδο από την Κυβερνητική πολιτική και το Νόμο Διαμαντοπούλου και πως κανείς δεν μπορεί να της σταθεί εμπόδιο ή να της υποδείξει το με πια μέσα και με ποιους τρόπους θα αγωνίζεται. Αντίθετα οι φοιτητές, πάντα έπαιρναν τη ζωή στα χέρια τους και σήκωναν το κεφάλι απέναντι στις υποδείξεις των μεγαλοκαθηγητάδων και των Υπουργών για ησυχία και ομαλότητα.
Το ΑΝ.Α.ΧΩ.ΜΑ είναι σχήμα και όχι κομματική παράταξη ούτε πολιτική νεολαία κάποιου κόμματος μέσα στο πανεπιστήμιο. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Δεν είμαστε ούτε μέλη κάποιας παράταξης ούτε λειτουργούμε με αντιπροσώπους.  Οι διαδικασίες του σχήματός μας είναι ανοιχτές για όλους τους μηχανολόγους φοιτητές έτσι ώστε μέσα από την ανταλλαγή απόψεων και τη σύνθεσή τους να βγαίνει τελικά μια πολιτική γραμμή τέτοια που να μπορεί να φέρει θετικά αποτελέσματα στην καθημερινότητά μας στη σχολή, αλλά και στην υπεράσπιση ενός ενιαίου ισχυρού πτυχίου που τόσο πολύ θέλουν να υποβαθμίσουν με τους νόμους που περνάνε. Έτσι δεν αφήνουμε σε κανένα πεφωτισμένο φοιτητοπατέρα να ασκεί την πολιτική αντί για εμάς. Κι αυτό γιατί πιστεύουμε πως οι ίδιοι οι φοιτητές του συλλόγου γνωρίζουν καλύτερα από κάθε βολεμένο συνδικαλιστή της ΔΑΠ, και της ΠΑΣΠ, τον τρόπο με τον οποίο πλήττονται τα συμφέροντά τους από τις κυβερνητικές αναδιαρθρώσεις (εντατικοποίηση ρυθμών σπουδών, πειθάρχηση φοιτητών, κατάργηση ασύλου) και μάλιστα μέσα από τη συζήτηση μεταξύ τους, μπορούν να βρουν και τις καλύτερες απαντήσεις στο πώς θα αγωνιστούν για ένα καλύτερο μέλλον.
Το ΑΝ.Α.ΧΩ.ΜΑ. συμμετέχει στα Ε.Α.Α.Κ., δηλαδή σε ένα δίκτυο σχημάτων που δραστηριοποιούνται σε πολλούς συλλόγους σε όλη την Ελλάδα, το καθένα με την αυτοτέλειά του και τις δικές του πολιτικές διαδικασίες, λαμβάνοντας έτσι υπ’ όψιν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε συλλόγου και χωρίς να λειτουργούν με όρους παράταξης και επιβολής μιας ενιαίας γραμμής, όπως οι παρατάξεις της ΔΑΠ, ΠΑΣΠ ή ακόμα και της ΚΝΕ και της ΑΡΕΝ. Τα Ε.Α.Α.Κ. κάνουν διαδικασίες ανά πόλεις και πανελλαδικά, στόχος των οποίων είναι τα σχήματα να συντονιστούν και να κάνουν πολιτικό διάλογο πάνω στα ερεθίσματα που αποκτά το καθένα μέσα από τον κοινωνικό χώρο στον οποίο παλεύει, αλλά και μέσα από συγκλίσεις μέσα σε αυτήν την πολιτική συζήτηση να μπαίνουν οι άξονες για ένα μάχιμο κινηματικό βηματισμό.
Αυτό πρακτικά δείχνει και ότι το σχήμα μας δεν λειτουργεί κατ΄ αποκλειστικότητα στα στενά όρια της σχολής, αλλά στόχος μας είναι σε περιόδους όξυνσης των κινηματικών διαδικασιών η δημιουργία όρων για την ενοποίηση της νεολαιίστικης πάλης έτσι ώστε αυτή μαζικά να γίνει ο πυροδότης των ευρύτερων κοινωνικών αντιστάσεων που θα διεμβολίζουν το κεντρικό πολιτικό σκηνικό και θα ταράσσουν τα κέντρα λήψης αποφάσεων. Για αυτό και συμμετείχαμε με όλες μας τις δυνάμεις στις κινητοποιήσεις το 2006-07 απέναντι στο νόμο της Γιαννάκου, κινητοποιήσεις που έβγαλαν κλάδους όπως τους καθηγητές και τους δασκάλους των σχολείων σε απεργίες διαρκείας, το Δεκέμβρη του 2008, την εξέγερση που έκανε να φοβούνται τα κυβερνητικά επιτελεία σε ολόκληρη την Ευρώπη, στο κίνημα του φετινού Σεπτέμβρη που με τις καταλήψεις διαρκείας έδωσε στίγμα συνέχισης του αγώνα μετά τις «πλατείες του Ιούνη», σε όλον το λαό και τη νεολαία …