Νεοναζιστική συμμορία μαχαίρωσε πισώπλατα τον Τσίπρ-ιον αδελφόν, κατά την προσπάθειά του να Κυβερνήσει τη χώρα.

        Το αποτέλεσμα των Βουλευτικών εκλογών είναι το πιο θετικό των τελευταίων δεκαετιών, με λίγα αν και σημαντικά αρνητικά στοιχεία. Ο ελληνικός λαός μαύρισε πέρα από κάθε εκτίμηση το δικομματισμό, τις σάπιες πολιτικές δυνάμεις που κατέστρεψαν τη χώρα, στο όνομα της ανάπτυξης και της ανταγωνιστικής οικονομίας, δηλαδή όπως αποδείχτηκε, της χρεοκοπίας του λαού και της νεολαίας. Ο δικομματισμός μετά από δεκαετίες ολόκληρες, που κατάφερνε με υποσχέσεις για ψίχουλα να κοροϊδεύει τον κόσμο και να παραμένει πάνω από το 70% σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, την Κυριακή άρχισε με την εκλογική του καταβαράθρωση να ξεπληρώνει τις αμαρτίες του. Οι εκβιασμοί που χρόνια δεχόμασταν ώστε να μπορεί ο δικομματισμός να επιβιώνει, πεθαίνουν σήμερα με πάταγο. Όσο και να προσπαθούν ακόμα και τώρα τα ΜΜΕ, ακόμα και μετά τη συντριπτική ήττα του μνημονίου, να εκβιάζουν στη βάση της ακυβερνησίας, μια συγκυβέρνηση πιο λάιτ μνημονίου, δεν θα τα καταφέρουν, γιατί ο λαός δείχνει πως έχει αφυπνιστεί από το λήθαργο και πλέον κανείς δεν μπορεί να τον κοροϊδέψει, ούτε και να τον εκβιάσει. Ίσα- ίσα γνωρίζει πολύ καλά πως χωρίς Κυβέρνηση, δεν μπορεί να εφαρμοστεί ούτε και να ψηφιστεί κανένας άλλος αντιλαϊκός νόμος. Ξέρει ότι τις δυσκολότερες μέρες του τις πέρασε όταν υπήρχε Κυβέρνηση και όχι όταν υπήρχε ακυβερνησία.

Πέρα από την ήττα του δικομματισμού, σημαντικό είναι πως όχι μόνο θα ήταν ασταθής, αλλά είναι ανέφικτη μια Κυβέρνηση συνεργασίας από μνημονιακές δυνάμεις. Έτσι, οι ελπίδες Σαμαρά και Βενιζέλου για εκλογικά αποτελέσματα που θα τους εξασφάλιζαν με μια συνεργασία τους, σταθερή Κυβέρνηση μνημονιακή, με υλικούς όρους καταστρέφονται. Το εκλογικό αποτέλεσμα δείχνει με κάθε δυνατό τρόπο πως ο λαός δεν θέλει το μνημόνιο, αλλά ούτε και την πολιτική που το δημιούργησε, ούτε και τους πολιτικούς του εκφραστές.

Σημαντικό στοιχείο είναι το ότι η δυσαρέσκεια ναι μεν κινήθηκε και προς τα δεξιά και προς τα αριστερά, αλλά ανέδειξε αριστερές δημοκρατικές δυνάμεις σε σχέση με συντηρητικές. Η διαμαρτυρία προς τα Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΔΗΜ.ΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είναι πάνω από τα δύο εκατομμύρια ψήφους και η διαμαρτυρία προς τα δεξιά (Καμμένος, Χρυσά Αυγά, ΛΑΟΣ, Δημιουργία ξανά, Δράση, Ντόρα κτλ.) είναι κοντά στο 1.5 εκατομμύριο. Επιπρόσθετα στο προηγούμενο, δεν φαίνεται να αναδεικνύεται από τα δεξιά κανένας αντιμνημονιακός πόλος που να μπορεί να περάσει τη ΝΔ, και έτσι στο δίπολο που θα στηθεί στις επόμενες εκλογές (που όπως φαίνετα θα διεξαχθούν), αν και θα είναι μάλλον το ίδιο, μνημόνιο ή όχι μνημόνιο, το μεν μνημόνιο θα εκφραστεί από τη δεξιά, και το αντιμνημόνιο ξεκάθαρα από την Αριστερά, με κατεβάσματα όπως του Καμμένου και των χρυσών αυγών να καταπιέζονται σε αρκετά χαμηλότερα ποσοστά.

Σε γενικές γραμμές, πέρα από τις ξεκάθαρες αντιμνημονιακές και αντιπασοκικές τάσεις των εκλογών, εμφανίζεται και μια άλλη διευρυμένη τάση. Ο κόσμος ψάχνει για άμεσες λύσεις στα πολιτικά αδιέξοδα, και άμεση διασφάλιση των συμφερόντων του, της καθημερινότητάς του κτλ. Όλα τα κομμάτια της Αριστεράς, πληρώνουν την αδυναμία τους να προασπίσουν τα υλικά συμφέροντα των εργαζομένων σε όλη τη διάρκεια της κρίσης, είτε με αναντίστοιχες του κλίματος και της συγκυρίας αυξήσεις, (ΚΚΕ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ), είτε με δεξιές μετατοπίσεις, που όμως αποφέρουν ψηφοφόρους, όπως της στροφής προς τον Κυβερνητισμό από το ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχει προτάξει κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο προεκλογικά, μόνο και μόνο επειδή λέει πως θέλει να βγει Κυβέρνηση, κάτι που δεν κάνει το ΚΚΕ, τετραπλασιάζει τα ποσοστά του. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, η Αριστερά που θέλει να επικαλείται την συλλογική δράση, τον αγώνα και την οργάνωση του λαού και της νεολαίας από τα κάτω, ακηδεμόνευτα και αντικυβερνητικά, τιμωρείται από το λαό που δεν κατάφερε να τον προστατεύσει από το μνημόνιο, με την άνοδο του ΣΫΡΙΖΑ ως ένα Αριστερό κόμμα που θέλει να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Η ανυπαρξία της Αριστεράς, και η άρνησή της, ενωμένη να παρέμβει στους κοινωνικούς αγώνες και τα κοινωνικά μέτωπα, στάση που έχουμε καταγγείλει πολλάκις και ως σχήμα, την αναγκάζει να μπει στο Κυβερνητικό παιχνίδι, στο παιχνίδι της εξουσίας.

Εδώ θέλουμε να κάνουμε μια συνοπτική ανάλυση για αυτό το ζήτημα. Θεωρούμε πως η διαίσθηση του λαού ειδικά σε τέτοιες αποκαλυπτικές περιόδους, δεν είναι για να διαψεύδεται. Έτσι, πράγματι, συγκυριακά, ενδεχομένως, μια Κυβέρνηση της Αριστεράς, να λύσει ζητήματα, σε σχέση με το μνημόνιο, ή σε σχέση με ζητήματα δημοκρατίας, καθώς και η ίδια αυτή η Αριστερά που θέλει σήμερα να Κυβερνήσει, επί της ουσίας υιοθέτησε πολλά από τα ίδια τα αιτήματα του λαού. Υιοθέτησε τα αιτήματα του Συντάγματος, υιοθέτησε τα αιτήματα των λαϊκών συνελεύσεων γειτονιών, υιοθέτησε τα αιτήματα των απεργιών των τελευταίων δύο χρόνων, αλλά και με βάση αυτές τις κινηματικές διεργασίες, απέκτησε την εκλογική της δυναμική. Άρα, είναι αρκετά πιθανό να επιχειρήσει να υλοποιήσει κομμάτια αυτών των αιτημάτων στο άμεσο επόμενο χρονικό διάστημα. Κρατούμε βέβαια τις επιφυλάξεις μας για το κατά πόσο μπορείς να διαγράψεις κομμάτι του χρέους προς τις Ευρωπαϊκές τράπεζες, ή να σταματήσεις το μνημόνιο, όσο είσαι μέσα στην Ε.Ε. και το ΕΥΡΩ. Παρόλα αυτά, το έργο το έχουμε ξαναδεί και κανείς δεν πρέπει να έχει αυταπάτες πως λύθηκαν τα προβλήματά του, ακόμα κι αν μερικά λυθούν προσωρινά από μια Αριστερή Κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ, κατάφερε να ξεζουμίσει επί τριάντα χρόνια τα εργαζόμενα στρώματα, κατάφερε να αναιρέσει σχεδόν όλα τα κεκτημένα του λαϊκού κινήματος, από πριν τη δεκαετία του 40’, επειδή το 81’, την πρώτη φορά που βγήκε Κυβέρνηση, υιοθέτησε αιτήματα του λαού, όπως η αναδιανομή του πλούτου προς τα κάτω, η απλή αναλογική, η κρατικοποίηση των τραπεζών, ακόμα και η έξοδος από την Ε.Ε. (το τελευταίο σκεφτείτε πως δεν το λέει ο Τσίπρας).

Ο μόνος ο οποίος μπορεί να εκπροσωπεί τα συμφέροντα του λαού δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος ο λαός. Ο μόνος που μπορεί να διασφαλίζει τα συμφέροντα του λαού είναι ο ίδιος ο συλλογικός αγώνας του λαού και καμιά Κυβερνητική λύση.

Σε σχέση με τα Χρυσά αυγά. Πέρα από το ότι είναι παράλογο, να είσαι εθνίκι του κερατά και να βγάζεις άναρθρες λέξεις που έρευνες λένε πως ακούγεται κάτι σαν «εγέρθουτου», εμείς θέλουμε να σχολιάσουμε το αποτέλεσμα, μακριά από τη συνήθη πρακτική των ΜΜΕ της σπέκουλας και της απολίτικης κριτικής. Πρώτον, τα χρυσά αυγά κατάφεραν να κάνουν κάτι που η Αριστερά δεν κατάφερε να κάνει εδώ και τόσα χρόνια οικονομικής κρίσης. Να προστατεύσει υλικά συμφέροντα για ένα κομμάτι κόσμου, ακόμα κι αν αυτό είναι από την μεριά του ρατσισμού του φασισμού και της συμμορίτικης βίας. Κατάφερε να επενδύσει σε ένα ζήτημα που οι πολιτικές των προηγούμενων Κυβερνήσεων, το χρησιμοποιούσαν για να οξύνουν ρατσιστικά και συντηρητικά χαρακτηριστικά στην ελληνική κοινωνία., αλλά και για να γκετοποιήσουν ένα φθηνό εργατικό δυναμικό, κρατώντας το ες αεί φθηνό και εκμεταλλεύσιμο. Τα χρυσά αυγά διασφάλισαν στις γειτονιές με πολλούς μετανάστες, πως ο γέρος δε θα φοβάται να γυρίσει σπίτι του, και πως ο γονιός δεν θα φοβάται να πάει τα παιδιά του να παίξουν στο πάρκο. Έτσι εξέφρασαν στο απόλυτο, ρατσιστικά χαρακτηριστικά που αναπτύσσονται στην ελληνική κοινωνία, νομιμοποιώντας ταυτόχρονα τις φασιστικές τους πρακτικές. Δεύτερον, σίγουρα προωθήθηκαν από τα ΜΜΕ. Αυτό έγινε χωρίς απαραίτητα αυτά να περιμένουν ένα τόσο καλό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα της τάξης του 2-3% θα τους βόλευε πολύ περισσότερο, ώστε να μπορεί μια δύναμη όπως τα Χρυσά αυγά να είναι μεν στο περιθώριο, αλλά να νομιμοποιείται ταυτόχρονα η παρακρατική τους δράση, εκεί που δεν μπορεί το κράτος και η αστυνομία να επιβάλουν το νόμο (γκετοποίηση των μεταναστών, χτυπήματα σε πορείες, αγωνιστές κτλ.)  Τρίτον, το ότι τους χρυσαυγίτες τους στοχοποίησε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, από την άκρα αριστερά μέχρι και την άκρα δεξιά, έπαιξε τελικά ρόλο διαφήμισης, σε μια εποχή, που όλος ο κόσμος έχει πρόβλημα με το πολιτικό σύστημα. Τέλος, εξέφρασαν βίαια χαρακτηριστικά που αναπτύσσονται στους χώρους της νεολαίας, λόγω της ασταθούς κατάστασης στην οποία βρίσκεται και στην ανασφάλεια σε σχέση με το μέλλον της και την εργασιακή της προοπτική, αλλά και γενικά βίαια χαρακτηριστικά που αναπτύσσονται σε ένα κομμάτι του ελληνικού λαού, που δεν μπορεί να εστιάσει στο ποια είναι η πηγή των προβλημάτων του.

Καταλήγοντας, μπορούμε να πούμε λοιπόν, πως στην κοινωνία υπάρχει μια τεράστια πόλωση, γύρω από την ανεύρεση μιας διεξόδου, από την κρίση, αλλά κυρίως από τα προβλήματα που δημιούργησε αυτή στο λαό και τη νεολαία. Εμπιστευόμαστε τα δημοκρατικά αντανακλαστικά του ελληνικού λαού και πιστεύουμε πως δεν θα υποκύψει σε άλλους εκβιασμούς, αλλά και πως θα συντρίψει τις νεοναζιστικές συμμορίες. Παρόλα αυτά η δουλειά ενός Ανεξάρτητου Αριστερού σχήματος φοιτητών, δεν είναι να παρακολουθεί πώς εξελίσσεται η πραγματικότητα, αλλά να παρεμβαίνει σε αυτήν και να την αλλάζει. Έτσι πιστεύουμε πως ανεξάρτητα από τις βουλευτικές εκλογές, που μόνο προσωρινές λύσεις μπορούν να δώσουν, η πραγματική μάχη δίνεται στους δρόμους. Και αυτή τη μάχη θα συνεχίσουμε να τη δίνουμε χωρίς ηγεμονισμούς, συλλογικά, ανεξάρτητα και από τα κάτω, στη σχολή και στην κοινωνία, ενάντια σε όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές, και πλέον με αντιφασιστικό αγώνα.